Alzheimer Şiiri - Muhammed Leyla

kaybedildi ruhum vücudumun ufuklarında
hava soğuk, gözlerim kapandı
onca anı ezilip durdu aklımın süzgecinde
ve sonra anladım ki, her şey buraya kadardı.

bir mezardı yatağım, solucanımla beraber
biz ondan bağımsızız, nefes bizi kıskanıyor
gökyüzünün mavisi simsiyaha dönüşüyor
ve o an toprak kemiklerimle öpüşüyor.

eziliyor cesedim ayaklar altında
yıllanıyor bir şarap gibi mezar taşım
bakanlar bilmiyor, kim bu ölü bilmiyor,
hatıramın tadını kadın bile sevmiyor.

kimse kimseyle konuşmuyor, sessiz
yanıyorken fikirler beyin mezarlığında
iskeletim belirirken bedenim çürüyor
artık kendi oğlunu annem bile tanımıyor.

nice diriler ölüyor toprağın altında
nice ölüler yaşıyor toprağın üstünde
fikirler boğuşuyor cehaletle büsbütün
duysa da sağırlar, görse de körler.

bir yaş gibi gençliğim gözlerimden akar
tekrar, ve tekrar, örselendim tekrar,
kayboluyor gölge gibi geceleyin satırlar,
herkes unutur, ve bir gün bir alzheimer hatırlar...