Alzheimer Şiiri - Levent Topludal

Darmaduman ettin beni;
Yaptığın, kitapta yoktu.
Taşıdığın Nemrut geni
Cellatta, kasapta yoktu.

Ne şaşkındım, ne de üzgün;
Bir kaderim vardı düzgün.
Hayatıma girdiğin gün
Daha bu azap da yoktu.

Tanıdım, aklım oynadı.
Gördüm; dedim: "Tatlı Cadı."
Seni düşünmenin tadı
Dolmada, kebapta yoktu.

Bahtım kara değil, loştu;
Gönlüm bir meçhûle koştu.
Adımın önü bomboştu,
Lüzumsuz lakap da yoktu.

Sana vakfettim varımı,
Duymadın gönül ağrımı.
Nasıl deldin bu bağrımı?
Elinde matkap da yoktu.

Yaklaş istedim bir adım;
Olmadı gitti muradım.
Birazcık ilgi aradım;
Su değil, serap da yoktu.

Benli hayatı seçmedin;
Hem gelmedin, hem kaçmadın.
Mektuplarımı açmadın;
O günler WhatsApp da yoktu.

Gördüm; kalbin taşlık, buzluk.
Bense bir köşede tuzluk.
Öğrendim, neymiş yalnızlık.
Sevdim, muhatap da yoktu.

Gençliğimi yaktım durdum,
Sana doğru aktım durdum,
Gözlerine baktım durdum,
Verdiğin cevap da yoktu.

Verem etti kovmaların,
Hasretinle boğmaların.
Her gün bir olumsuz tavrın;
Usul de, âdap da yoktu.

Belki uyanırsın sandım,
Bendeni tanırsın sandım.
Biraz utanırsın sandım,
Sende o hicap da yoktu.

Aşkın göğsümde bir arma;
Ya sev, ya üstüme varma.
Yüzümdeki bu kızarma
Salçada, ketçapta yoktu.

Zalimlik sana yaradı;
Hırs, kibir aldı yürüdü.
Bastığın orman kurudu;
Ayı da, sincap da yoktu.

Tutacağım tek bir daldı;
Beni uzak yollar aldı.
Derdim hep içimde kaldı;
Gurbette ahbap da yoktu.

Senden çok pis gol yemiştim,
Yıllar yılı inlemiştim,
"Asla unutmam." demiştim,
Alzheimer hesapta yoktu.