Alya'ya yazılmış bir sessizlik

Alya’ya Yazılmış Bir Sessizlik
‎
‎Senin adın Alya…
‎bir dua gibi dokunuyor kalbime,
‎sanki göklerin en hafif yerinden
‎bir parça nur düşmüş
‎ve orada durmuşsun sen.
‎
‎Ben seni ilk kez gördüğümde
‎hiçbir şey değişmedi dünyada.
‎kuşlar yine uçtu,
‎rüzgâr yine esti…
‎ama ben,
‎içimde bir şeyin kıyısına geldim,
‎düşmeden bakmayı öğrendim.
‎
‎Alya,
‎seninle konuşmadım hiç
‎çünkü bazı kelimeler,
‎bazı yüzlere yakışmaz.
‎ben seni sadece
‎susarak sevdim.
‎
‎Bir kalp düşün
‎göğsünden değil,
‎gökyüzünden atan.
‎ben o kalbi senin için taşıdım
‎kimse bilmeden,
‎sen bile…
‎
‎Alya,
‎sana baktığımda
‎bir çiçeğin içini gördüm,
‎bir çocuğun kalbini,
‎bir annenin duasını,
‎ve kendi eksikliğimi.
‎
‎Sen güzel değilsin yalnızca,
‎sen… iyisin.
‎ve ben kötülüklerin içinden
‎sana doğru
‎temizlenerek yürüdüm.
‎
‎Bazen insan biri için
‎hiçbir şey istemez.
‎bir gülüş yeter.
‎bir “merhaba”
‎bütün geceyi aydınlatır.
‎
‎İşte ben o geceyi
‎her sabah seninle aydınlatıyorum.
‎sen hiç bilmeden,
‎sen hiç fark etmeden.
‎
‎Ve belki hiç duymayacaksın
‎belki bu şiiri hiç okumayacaksın —
‎ama Alya…
‎ben seni
‎yalnız Allah’a anlattım.