Alüsa öldü
eski zaman kışları gibi bıyıklarım
şubat terini koydu da gitti…
bulut gözlüm Alüsa öldü.
üşümüş geçen akşam
saksısında iki parmak buz gizli
büyüyecekti
ona kırmızı balon renginde çocuk heyecanı almıştım
sonra uçurtma rüzgarı
direnecekti rüzgar da esecekti
memesinin altında saklı bir Mezopotamya hazinesi
o sırtında taşıyacaktı bütün çiçeklerin özünü
kekremiydi bilmiyorum yaprağının tadı
ama eğrildikçe çürüyen bir bakışı vardı
dökülen saçlarım gibi
onu da bir yalnızlık uykusu tutmuştu
ağladım, gözyaşlarım çevremdeki salıncaklara düştü
ağladım, eski bir saat gibi hıçkırıkla
bulut gözlüm Alüsa öldü.
ortalık zehir zıkkım, ortalık metalik
kanser lifli bir gecenin kurşununda
böyle sefil
çaresiz
uzatmalı bir korku çemberinde her yer…
yalnızlığıma gömülürken tekrarlanmış şarkılar
dudaklarımın arsında kırılırken su
o bahçemizin haricinde
sabrıma bahar taşıdı hep
aşklar büyümekle başlar küçük kentlerde
sonra mücavir alandan ihlale gider
ihlal suç unsuru
suç, ölüm
bulut gözlüm Alüsa öldü.
şubat bıyıklarımda terini unuturken
hasta bir meridyene tutunan yazdan kalma sarmaşık gibi
mektup yazdım sana
cemreler mevsimden bir bir düşerken.
Kayıt Tarihi : 4.3.2009 00:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Umarım direnebilen yeni Alüsalarınız olur sayın İrfan Sari
yine vurucu dizelerdi.
Kutlarım
Şiiriniz tarifsiz bir anlatım zenginliği ve güzelliği sunuyor okuruna .
Kutluyorum sevgili İrfan Sarı, içtenlikle ....
TÜM YORUMLAR (4)