Altmışlık İlkokullu Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Altmışını aşmış öğrencisiyim
Bir cefakar Palandöken İlkokulu ‘nun.
Başımda tek sırmalı yepyeni bir kep,
Üstümde eski-püskü bir giysi,
Ayaklarımda yırtık karalastikler
Ve çevremde masallarımın
Bilcümle perileriyle
Melekler.

Bir boyası kabarmış,
Bir yanı-yöresi oyulmuş,
Kaba-saba tahta sıradayım,
Yanımda;
Kim olduklarını anımsayamadığım bir-iki arkadaşım,
Önümde bir incecik sarıdefter;
Dağlar kadar güvendiğim,
Sevdiğim, beğendiğim,
Bala-kaymağa değişmediğim,
Kokusu hala burnumda tüten bir yumuşak silgi,
Ucu yeni açılmış bir kurşunkalem.
Çıkarmayın beni sınıfımdan, yaşlıyım diye;
Gidemem.

Sınıfımda evimizin kapısı büyüklüğünde pencereler,
Beyazlığıyla gönlüme huzur veren duvarlar,
Bakışlarımı masallara götüren karatahta,
her biri bir ayrı kimlik sahibi beyaz tebeşirler,
Anıları burnumu sızlatan
Ahmet ‘ler, Veli ‘ler, Dursun ‘lar,
Beşir ‘ler.

Ve Veysel Öğretmen…
Kara gözlü, sedef yüzlü, lüle saçlı öğretmenim…
Sözlerini birer buyruk saydığım,
Gülünce; yüzüne gülleri yakıştırdığım,
Davranışlarını incelediğim,
Araştırdığım,
Baktıkça, gördükçe, sevdikçe
Bayraklaştırdığım.

Bilemezsiniz; nasıl bir ağlamak istediğimi,
Nasıl bir bulunmak istediğimi ayni sırada,
Nasıl bir bahçeye koşmak istediğimi
Paydos zilleri çalınca.
Öğretmenimin ellerini nasıl bir öpmek istediğimi,
Nasıl bir sürmek istediğimi yüzüme-gözüme
Ve nasıl bir inmek istediğimi
O günlerime.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 67-68/100)