Altmış üç Şiiri - Büşra İlhan

Gökyüzü az önce maviydi
Deniz durgun
Bir şiir okuyordun
Gözlerinden sızıyordu sanki anlatamadıkların
Ve dilin dolaşıyordu bir hikayeye, cümlelerce.
Dalıyordun.
Bazen kısaca soluklanıp
Uzun zaman dalıyordun.
Sanki bir belirsizliği parmak uçlarında dolaşıyordun.
Bir omzun vardı öyle baş yaslamalık
Sonsuz uykudan korkarcasına korkuyordum.
Sonra yeniden bi şeyler anlatıyordun.
Sesini dinlemek nefes almak gibiydi.
Anlatıyordun,
Sen anlattıkça derin derin nefes alıyordum.
Güzeldi dünya sesinden
Bunca kargaşayı içinde taşımıyorcasına.
Ve ne tuhaftı yanılgısı
Kaldırımların,binaların,korna seslerinin,balıkçıların...
Ne tuhaf...
Bir yığıntının arasında değil de
Bir nehrin kıyısındaydılar sanki.
Ya da sen onlarla pek iyi anlaşıyordun.
Bir an bana baktın.
Cebindeki saate bakar gibi kısacıktı bakışın.
Bir enkaz,bir facia,bir kayıp gibiydi.
İlk kez kayboluyordum.
Sustum, içime saklandım.
Saklanmasam yok olurdum.
Arkamı döndüm yürüdüm.
Gitmesem yok olurdum.
Bakmadım ardıma,
Baksam yok olurdum.
İnsan kendi omzunda ağlar mıydı hiç?
Ben ağlıyordum.
Ağlamasam yok olurdum.