Altındağ Şiiri - Ali Rıza Atasoy

Ankara kalesinde gün batım vakti
Bulutlar burçlardan sökün ederken
Güneş ansızın boşluğa düşer
Gri teşrifatına bürünürken gökyüzü
Zamanın zembereği boşalır birden
Ürkek imgeler belirir sokak başlarında
Gözlerimin ucundan bir güvercin geçer

Hacı Bayram Camiinde ezan okunur
Türbenin kapısında garipler çaresizler
Ellerinde Mushaflar Elif cüzleri
Dudaklarında dua, alınlarında nur
Nedamet ateşinde kaynar denizler
Tevekkül sığınağında umutlar filizlenir
Işıldar birden bire yüzleri

Yenidoğan’da yeni hayatlar soluklanır
Bebekler naz eder annelerine
At pazarının dorukta bir ışık peydahlanır
Durulur bakırcıların çekiç sesleri
Müzmin bir ağrı gibi nükseder yağmur
Esvapları eprimiş çocuklar yuvalanır
Semerciler arastasının merdivenlerine

Hamamönü’nde atlas yeldirmeli akşamlar
Şehir münzevi sükûta bürünür
Girift sokaklara bir avuç ışıltı akseder
Hüzün devşirir rüzgârın etekleri
Ulucanlar’ın başucunda ay görünür
Yanık bir ney sesi gelir ahşap konaktan
Gülümser içimde çocukluk düşleri

Gülveren’de güller açar her mevsim
Kabristanda hal diliyle halvet eder ölüler
Şiirin büyüsüne daldığım vakit
Uğramadan edemem Cahit Sıtkı’ya
Sonunda bütün yollar buraya çıkar
Bir serencamın izdüşümüdür her lahit
Yer yok bu âlemde tasaya ve kaygıya

Ah içime, ıpıslak yağar çocukluğum
Çağırır Siteler’in vernik kokulu sokakları
Önder, mülteci hayallerin sığınağı
Karapürçek şimal yüzlü sevgili
Berceste şiirler kadar naif Altınköy
Sarmaz bizi uzak kentlerin dili
Hangi şehre gidersek gidelim
Pervane nasıl can atarsa çerağa
İlk akşamdan dönmek isteriz Altındağ’a!