Altındağ Şiiri - Ethem Altan

Güneş ısıtmıyor gündüzleri
Ay aydınlatmıyor geceleri
Yıldızlarda gülmüyor nedense
Altındağ'ın yüzüne
Kocaman bir yokuşu var çıkmak için
İnişi de o denli rampa
Sokaklar dar geçit vermiyor insana
Öyle değil mi güzelim?
Bir rüzgar esiyor ki sert acı acı
Güneş gönülsüz doğuyor üzerine
Ay da aydınlatmak istemiyor besbelli
Doğanın kanunu geçiyor şöyle bir üzerinden
Altındağ'da başka bir hava
Bir başka geçiyor günler nedense?
Bir başka bakıyor Altındağ'lılar,Ankara'ya
Şöyle bir garip,masum masum
Utanırcasına
Evleri var tek odalı hüzün dolu
Dört kişi yaşar,beş kişi yaşar,hatta sekiz kişi yaşar içlerinde
Bir başka bakıyor insanları pencereden insana
Masum masum şöyle bir utanırcasına.
Bir başka açar Altındağ'da çiçekler baharda
Bir başka meyve verir ağaçlar yazın
Bir başka sonbahar yaşanır Altındağ'da hazin hazin
Ve geçer kış bitmek bilmezcesine,yük olurcasına
İklim de eder Altındağ'a bir zulüm.
Bülbül ötmez kafeslerinde
Karga sekmez ağaçlarında,çatılarında
Leylekler de ziyaret etmezler nedense?
Yaşlı birkaç serçeden başka
Kalmamış kimse yanlarında
Bak işte!
Yaşlı bir kedi var çöplükte
Üzerinde tüy kalmamış dökülmüş
Kuyruğu yerleri süpürüyor
Tırnakları da kazmıyor eskisi gibi
O da üzülüyor işte!
Bu açlık ne kadar kötü.
Sekiz,dokuz yaşlarında üç çocuk var
Bu çöplükte o kediye arkadaş
Onlar da kederli, dertli olacaklar ki
İzmarit tüttürüyorlar güzel mi?
Ankara 1983