Altında Şiiri - Enver Kemal

Bileklerini tutup, kemiklerine kadar hissedip
Yapraklarını kaybeden ağaçların altında
Dargınlıklarımı unutmuş hatta yeni aldığım kahvenin üstündeki dumanı bile
Senin gölgeni seviyorum

Gözlerimi her kırpışımda, seni farklı görmek, hissetmek.
Yanımdayken zamanın araç oluşu,
Takvimleri buruşturup, masanın kenarına koyarken dahi
Seni gölgenden tanırım.

Yazdıkların hep aklımdadır, gözlerin gibi.
Çizdiklerin, süsler sarayları
Herkes sana dönüp bir kere bakar fakat
Senin gölgeni seviyorum

Yanıt alsam sevdama,
Ne anlamı kalırdı türkülerin, şiirlerin, içilen şişelerin
Yanımda her oluşun, fark yaratır zamanda -uzatma der gibisin-
Seni gölgenden tanırım.

Yazın tam ortasında, akan şelalenin altında ıslanan
Çocuk mutluluğu var gözlerinde
Seni gündüz görenler hasta olurlar, kusurlarını görmezler fakat
Senin gölgeni seviyorum

Ne vakit gece üçe dayanır, açarım şarkı
Tavanıma bakarım, penceremden gelen ışık yardımıyla
Çizerim gözlerimle simanı gece
Seni gölgenden tanırım.

Karanlık sokaklarda, tek ışık altında
Evinin önüne kadar geldim
Gece yanan tek ışık senindi, belli,
Senin gölgeni seviyorum

-Neden hep gece?- dediğini duyarım, yakışık kalmaz bana
Gündüzleri hiç benim olmadın çünkü
Geceleri elleri cebinde ay, ben ve aklımdaki sen uzanırız
Seni gölgenden tanırım.

On ikişer ayın her birinde farklısın, hepsinde göremem seni
Eylülleri bakışların, saçların ve ellerin bir başka oluyor sanki
Örtülerle kaplı masanın üstünde yeni koparılmış çiçekler kadar narin
Senin gölgeni seviyorum