Altın Oran... Şiiri - Burhan Kale

yanılma hakkında
sen hala koyun postunda tilki yüreğinle
gizlenen kurt misali bir ileri iki geri
kemiği olmayan dilinle sanıyorsun kendini yerin göğün sahibi...

kim bilebilirdi buz dağlarının eriyeceğini
onca soğukluğuna rağmen kim bilebilirdi
putlarından arındıktan sonra bir bardak suya yenik düşeceğini..

yapmak için yola çıkanların yıktığı
yıkıntılarından başkalarını suçladıkları...
bir türkü en kederli anını yaşadıkları
nedensiz kaçmalardan karanlıklarına sığındıkları
yüklerinin ağırlığından damla damla düştükleri
baharla yetinmeyen yanlarını keşfettikleri
kırılmayan bir yerlerinin yüreklerinde bulunduğunu fark ettikleri...
yangın yerine döndürdükleri şehirlerde halay çektikleri
renkleri ile günahlarını örttükleri bir zamanda…

gün doğmadan neler doğar...
bir bilge ağzından dökülerek denizlere...

yüreği Allah korkusuyla dolan
Allah’a giden yolun yolcusu zalim olma zulme razı olma
ayakta kal yıkılma
kırılmayan bir yanınla tutunacak bir dalınla
Onu bulma yolunda
kanadı kırık güvercinlere ya da Onun ışığına giden yolda
zamanı gelsin yeri gelsin bırak ışıklarını kapat gözlerini
kulaklarını ve aklınla kalbini
kurtul karanlıklardan sön;
sonsuz bir ışığa dön…