Altın Öğütler(1) Şiiri - Cihat Şahin

Son nebiye sordular; “din-i mübin ne? ” diye,
Şanlı resul buyurdu; üç kez” nasihat! ” diye.

Bildim önce kendimi, nasihate en muhtaç,
Zira gördüm karnım tok, lakin ruhum dine aç!

İhtiyacım çok şedit, dinden altın öğüde,
Yoksa hisler meyleder, bin bir türlü tağut’a!

Eyvah vücut hanemi, beslemişim dengesiz,
Öğüt verin kalbime, kurun bende denge siz!

Aklın nuru; ilim, fen, alınmalı o kati!
Kalbe ziya; ilm-i din, onunla nurlu ati.

Taat için yaratmış, kadir mevla ins, cin’i!
Yapmış bize program, elbette ki son dini.

Bedenleri beslerken, protein, vitamin,
Ruh ve kalbi doyurur, kesinlikle son hak din!

Beslemezsek gövdeyi, şayet doğru, dengeli,
Biz koyarız kendimiz, terakkiye engeli!

Ahsen-i takvim sırrı, asla çıkmaz zahire,
Ne yazı ki bu tuzak, kuruluyor kahire!

Görür natık bir hayvan, şu felsefe insanı,
Güldürüyor kendine, maskaralar şeytanı!

Nerde hayvan nerde ins? Varmı zerre benzeyiş?
Ne büyük iftiradır, halifeye şu deyiş!

“İnsan arzda halife” böyle diyor yüce Hak!
Bundan gayri tavsifin, tümü yalan ve nahak.

Layık olmak gerekir, bu en büyük payeye,
Uymalı yaşantımız; fıtrattaki gayeye!

Süfliliği terk edip, yönelmeli ulviye!
İlliyyin durur iken, esfel’e rıza niye?

Umulur o makamlar, kul olursa müstakim!
Namzet kılar nadanı, nadim olsa o Hakim.

Bizleri de kıl aday, alalara ey Rahman!
Etsin acil ihata, sonsuz rahmet ve gufran.

Cihat ŞAHİN
14.04.2010-İZMİR