Altın Vuruş Şiiri - Şemsi Hançer

Ödeyemediğin gönül borcunun ben senin,
Ne olur gel deme artık,
Bitirelim, şu aramızdaki gönül hesabını
Gönül kapımı bir daha çalma ne olur.
Alacaklı kalmayalım birbirimizden,
Kalmasın gönül borcumuz mahşere.
Ömür bitti,
Yıllar gençliğime uğramadan gitti,
Sensizliğin nöbetindeyken geçmiş yıllarım,
İltica etti yüreğim hüzünlere
Kan döktü, savaş etti,
Çıban oldu, kangrene döndü duygularım.
Yürek yaralarıma em bulamadım,
Sensizliğin ertesi yıllarım da hiç yaşamadım.

Ne olur gel deme,
Ne olur,
Gönül kapımı bir daha çalma.
Hani,
Hani şu benden çaldığın,
Gençliğimde olsaydı bu haykırışların,
Seni düşünürken ayaklarımın yerden kesildiği,
Düşler âlemin de bulutlarda gezdiğim,
Sonrasını hiç düşünmediğim,
Yaşamak sen demek olduğunu zannettiğim,
Yokluğunu kadehime doldurup içtiğim zaman.
Keşke o zaman olsaydı bu gel deyişlerin.
Yeniden gel deme artık ne olur,
Ne olur, gönül kapımı çalma bir daha
Ne olur bekleme artık beni
Ne olur,

Bir kere daha gerçeği olmayan hayalim olma.
Beni bu halden anlamayan yüreğimle,
Başımı dara koyma,
Hesap soruyor sonra benden.
Hani diyor, hani, Azrail kapıda,
Giderayak beni cevapsız koyma yüreğimin karşısında.

Ne olur bir kere daha darmadağın etme.
Kilit vurdum gülüşlerime senden sonra,
Yasak koydum düşlerime,
Seni değil ya, kendimi delik deşik ettim.
Kan döktüm, savaş ettim içimde.
Ödeyemediğin gönül borcunum ben senin.
Ne olur günahıma girme,
Altın bir vuruş yaptım, bu defa yüreğime,
Öldürdüm!
Öldürdüm, seni kendi içimde.

Şair abla

Şemsi Hançer