Altılı Ganyanı Şiiri - Dursun Özden 3

“kişi kendini bilmeli-ya çıkarsa” dedi amorti kazım
milli piyangoyu solladı altılı ganyan, bize ne lazım

yağız, yarış atları kişnedi, bitiş çizgisini zafer sandı
ve her yarış, bir depremdi; ay sallandı, deniz yandı
derin bir uğultu yankılandı: “sesimi duyan var mı?”

soyu sopu belli, o ingiliz ya da arap atı nal topluyor
ateşli ‘at meydanı’na, mevsimsiz yağan kor, kar mı?
atın ölümü yarenlik, kanayan yarışçı çığlığı, nar mı?

ah! yitik-ortak geçmişin, sırdaş geleceğinde-ezber bozan
bozkır çığlığı, delice-çılgın yarışın yitik yankısı-yuva yıkan
ve aşkla yeni nesil soruyor: ‘gelecek, ne zaman gelecek?’

seyis elinde meşin kırbaç, gemi ve üzengisi tunç, karnı aç
at kişnemesi; nara, nal sesi ırak; al yeleli, dört nala koşan
ıslık çalan, rüzgara inat, mavi bulutlara bir boy farkı dalan

ve veli efendi’nin o en hızlı, en deli-kanı, yenik süvari alayı
sondan birinci ve o an, kör tayın umut tuzağı, altılı ganyan.

dursun özden