Altı-üstü Şiiri - Reşat Öztoprak

Yazabileceğimden fazla cümle var
Söyleyebileceğimden fazla söz
İrkilebileceğimden fazla korku var
Konuşabileceğimden fazla sessizlik

Konuşabildiğin, yazabildiğin, korkabildiğin
Ve yaşayabildiğinden geriye ne kalır

Rüzgar gibi üşüyen, duman gibi dağılan
Sevgilerden aşklardan
Soğuyan bardaktaki çaydan geriye

Seyyahım, sığ sular serinletmez
İçimdeki üşüyüşü
Yelkenlerim bekleyemez rüzgarları
Ha esti ha esecek
Bu beklemeler ölüm eşiği

Yılgın bir borazan öter
Dudaklarda pas izleri
Siz pas tadını bilir misiniz
Dilde bir acımtıraklık, bir burukluk
Yok yok hiçbiri değil, belki de hepsi
Kuşlar ürker ürkekliklerinden sebep
Borazan sesinde bir kırık tını
Yarım yamalak bir rüzgar üfler
Güneşte kala kala eskimiş
Kurumuş bir portakal kabuğundan
Az açık renkte olan yellkenlere

Aynaya baktığımda gördüğüm işte, buyum
Keskin çeliğe isabet etse de etmese de sakallarım
Hafif bir dalgaya tutulup
Çalılar gibi iç içe geçse de
Üç numaraya aşık olsa da bazen saçlarım
Buyum, ne uzun ne kısa eskisinden
Belki dünden daha sessiz
Belki yarından daha az yalnız
Ve belki 'bir gün'den daha az kimsesiz
Buyum, bir günü daha sığ sularda kaybetmiş
Derin suların özlem'ini biriktirip ateşe veren
Her gece, gündüzden yorulmuş bir baykuş gibi
İçimde sürekli yeniden oluşan harabelere konan

Ya da ben hiçbiri değilim
Bu hatırladıklarım hepsi unutmak için

Yaşamak dediğin
Unutmak için değil mi hatırladıklarını

Altı üstü bu

Reşat Öztoprak