Altı Şubat'a Ağıt Şiiri - İlhami Bulut

Yolun yokluğunda
Bir vuruşta
Geceyi dörde bölen bir ses
Hayatın önünü kesti

Süt gölüne döndü
Göğsü emzikli anneler
Kınalı çocuklar bir damla su kadar yalnız
Ah bir gökyüzü görebilseydi

Bu acı kelimelerden ibaret değil
Bu ağıt bu ses
Bir anda demlendi acılar
Yudum yudum dağıldı yurda

Yerin dibinden çıkıp gelen bir hüzün
Kuşlar bile vazgeçti uçmaktan
Yüreği olsaydı cellatlarda ağlardı

Öleni ölümden geri almak için
Sükutun duvarına vurup
Azrail’e yalvarmakla meşgulüz

Çığlık atabilen şanslı
Bir kuyudan bakıyor hayata
Tabutun ağacı sağır
Bari bir inilti duysaydım

Tatlı canlar ölüm acısı içinde
Bu dünya bir anda altüst oldu
Sen kaderin
Ben kederin altında kaldım..