Altı Şubat Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Altı Şubat, kıyamet provası mı ya Rab
Dağlar dürülüp yer bükülürken
Çöküyordu ayakta olan her şey
Çoluk çocuk yaşlı genç kadın erkek
Ölüm korkusu içerisinde şaşkın
Yüzbinler toprak altına gömülürken
İnsanlık diriliyordu yeniden
Kimse var mı, kimse var mı
Kimse yok diyemiyoruz çünkü bilinsin istiyoruz
Her kimsesizin bir kimsesi vardır
Bir kul yoksa yaratanı vardır…

Ya Rab bu ne büyük imtihan
Şehirler beşik oldu sallanıyor
Yüz binler toprak altında
Hayatlar can pazarında
Deprem bir taraftan kar ayaz diğer taraftan
Ölü yutmakta yer öldürmekte soğukla yarışıyor
Yüzbinlerce serçe hayata tutunmak için haykırıyor
Bizi duyan kimse var mı, bizi duyan var mı…

Aslıhan anasının umudu
Fatih babasının tek evladıydı
Gün görmüş Fadime nine
Yılların yükünü omuzlayan Osman dayı
Moloz altında ne olacak bilmeden sabırla yardım bekliyor…

Kimi anam dedi kimi babam
Kimi yavrum dedi kimi yaren
Çığlıklar yükselirken göğe
Feryatlar boğazlarda düğümlendi
Ne ekmek ne su
Canlar zamanla yarışıyordu
Dakikalar saatleri saatler günleri kovaladıkça mucizeler yaşanıyordu
Bir anne feryat figan yer gösteriyordu
Ne olur yardım edin
Yavrularım enkaz altında
Ve oradan üç körpe can kurtarılıyordu
Anneleri sorulduğunda
Annemiz geçen yıl öldü diyorlardı
Tüyler diken diken
Dillerde tekbir
Tek büyük sensin Allah’ım
Allahu’u ekber Allah’u ekber…

Kader midir yüzümüze çarpan
Yoksa büyük bir imtihan mı
Yoksa günahlarımızın cezası gazabın mı Allah’ım
Küçük dağları ben yarattım dercesine
Ne gururluyduk nasıl da mağrur
Ama ölüm en adil şeymiş
Ne fakir tanıdı ne zengin
Ne yaşlı tanıdı ne çocuk
Bir kör fırtınaya kapıldık
Zengin uyuduk fakir uyandık
Canımızın kurtulduğuna bayram bile yapamadık
Bir can kurtulmuştu
Ama binlerce can cennete uçmuştu
İnna lillahi ve inna ileyhi raciun
Dönüşümüz ancak sanadır Allah’ım
Dönüşümüz ancak sana…

©
10 Ocak 2024
04:19