Altay Yaratılış Destanı Şiiri - Yusuf Tuna

X. yüzyıldan sonra Altay dağları bölgelerinde Türkler yerini almıştı,
Artık iç çekişmeler yüzünden yeni Türk devletleri kurulmaz olmuştu.

Ama bu bölgelerdeki halk, bir Türk olarak binlerce yıl yaşadık dediler,
Türkler batıya gittikten sonra da dağlar arasında kalmış kimseler idiler.

Altay dağları bölgesinde bu Türkleri bulmak mümkündür,
Oğuzlar,Göktürkler,Hunlar,Uygurlar burada yekündür.

Türk tarihinde destanlara çok büyük önem verilir,
Türklerin efsaneleri yeni ortaya çıkmış gibi görülür.

Altay dağlarında söylenen yaratılış ve türeyiş destanları,
Eskiden olan ibretli olaylar ile aydınlatır bütün insanları.

Türklerin; bütün Orta Asyada yaşadığı olaylar eskiden beridir,
En gelişmiş ve üzerinde ilgi ile durulan mitolojik bilgi verileridir.

Yaratılış destanlarına göre; yeryüzü okyanus ile kaplı idi,
Bir Altay efsanesi ise; bu Yaratılış için şöyle diyordu:

Yerin yer olduğunda, sular bütün yeri sarardı,
Ne gök, ne ay, ne güneş, ne de bir dünya vardı.

Tanrı önce bir insan yarattı, önce bu insan tekti,
Sonra ona eş yarattı dünyada onunla birleşti.

Dünyaya indiler hep çalıştılar hiç durmazlardı,
İnsan idiler çünkü, çalışmaktan yorulmazlardı.

Önceleri yoktu başında düşüncesi,
İnsanın sonradan bitmedi hiç çilesi.

Bir Bilge kişi olarak Bilge Ülgen’e mesaj gelmişti,
Ülgen,Tanrı tarafından yeryüzüne gönderilmişti.

Dünya bir deniz idi, ne gök vardı, ne bir yer,
Uçsuz bucaksız, sonsuz, sular içreydi her yer.

Ülgen gökte uçuyor, yoktu bir yer konacak,
Uçuyor, arıyordu, bir katı yer, bir bucak.

Kutsal bir ilham ile nasılsa gönlü doldu,
Kayıptan gelen bir ses, ona bir çare buldu.

Yeri çevreleyen gök yer üstünde yedi katlı idi,
Bu sırada dünya, büyük bir okyanusla kaplı idi.

Bu okyanusun üzeri sanki halıydı,
İçerisi ruhlar âlemi ile doluydu.

"Ârif sundu, aldı Cihânı biçti,
"Cebrail çok vakit deryada uçtu.

"Hak bir avuç toprak deryaya saçtı,
"Derya süzülüp de, yer olmadı mı? "

Önceleri bu okyanus çok sessiz,durgun ve sakin idi,
Tecelli" sırasında okyanus coşmuş, cûşâ gelmişti.

Varlık âleminin meydana gelişi de bu zamanı buluyordu,
Yaratılış bu coşkunluk ve dalgalanma sırasında oluyordu.

İnsanoğlu, sudan yaratılmamıştı,yaratan Haktı:
Onun için de"İnsanoğlunun aslı yine topraktı".

Altay efsanesi buna şöyle bakıyordu,
Yaratılış olayını şöyle anlatılıyordu:

Yine günlerden bir gün, melekler denize,
Bakarak duruyordu, şaşırdı birdenbire.

Bir toprak parçacığı, sularda yüzüyordu,
Toprağın üzerinde, bir kil görünüyordu.

Görünmeye başladı, insan gibi bir şekil,
Birden insan olmuştu, toprak üstündeki kil.

İlk insanı yaratmıştı Yüce varlık,
Bu ilk insanın ise adı olmuştu Erlik.

İnsanı yarattı yoktan bir el,
Buna Altaylı Ozan şöyle der;

"Kim bilür bizi, nice soydanız,
"Ne zerrece oddan, ne de sudanuz.

"Bize meftun olan marifet söyler,
"Biz Horasan ellerinde, baydanuz!

"Bizim zahmumuza merhem bulunmaz!
"Biz kudret okından, gizlü yaydanuz! .."

İnsanlar Yüce Hakkı niyaz ediyordu,
Buna Bilge Ozan ise şöyle diyordu:

"Hataî ümidüm kesmezem Hak'tan,
"Bizi var eyledi, o demde yoktan.

"Balçığımız yuğurmuştu topraktan,
Türâbiyem, yerden bittüm ezelden!

Yılları sayılmaz, çok çok eski bir çağmış,
Gökler delinmiş gibi pek çok yağmur yağmış.

Dünya sele boğulmuş, bu şiddetli yağmurla.
Yeryüzü hep kaplanmış, sürüklenen çamurla.

Sellerin önündeki, çamurlar bir yol bulmuş,
Kara-Dağcı dağında, bir mağaraya dolmuş.

Mağaranın içinde, kayalar yarılmışmış,
Yarıkların bazısı, insanı andırırmış.

Kayaların yarığı, insan kalıbı olmuş,
Kalıpların içine, killer, çamurlar dolmuş.

Aradan zaman geçmiş, yıllar asırlar dolmuş,
Bu yarıklarda toprak, sular ile yer hâlolmuş.

Dervişler Hu çekip iman ile Hak yoluna giderken,
Hakkın yarattığı kullar bakın ne diyor dua ederken:

"Üçü ateş, üçü su, üçü oldu yel,
"Üçü oldu toprak, dünya oldu il".