Altay efsanesinde dünyada Tufanın oluşu

Yeryüzü büyük bir okyanus ile kaplanmış tufana gidiyordu,
Bir Altay efsanesi,bu büyük Tufan için bakın şöyle diyordu:

Yere su dolduğunda, tufanla sular yeri sarardı,
Ne gök, ne ay, ne güneş, ne de bir dünya vardi.

Tanrı gökte dururdu, insan oğluysa yerde,
Tozlar yerde uçarken rüzgar eserdi bir de.

Uçar, hep uçarlardı, yer yoktu konmazlardı,
Suda idiler çünkü, ondan dolayı yanmazlardı.

Yoktu insanın başında hiç düşüncesi,
İnsan oğlunun ise, dinmedi hiç çilesi.

Dünya bir deniz idi, ne gök vardı, ne bir yer,
Uçsuz bucaksız, sonsuz, sular içreydi her yer.

İnsan suda yüzüyor, yoktu bir yer konacak,
Uçuyor, arıyordu, bir kati yer, bir bucak.

Kutsal bir ilham ile nasılsa gönlü doldu,
Kayiptan gelen bir ses, ona bir çare buldu.

Ârif sundu, aldı Cih'ni biçti,
Cebrail çok vakit deryada uçtu,.

Hak bir avuç toprak deryaya saçtı,
Derya süzülüp de,yer olmaya geçti.

İnsanoğlunun aslı toprak olmasına rağmen toprak suyla şekil almıştı,
Eski Altay efsanelerinde de insanoğlu,bir damla sudan yaratılmamıştı.

Yine günlerden birgün, Ulu Tanrı denize,
Bakarak duruyordu,insan şaşırdı birdenbire.

Bir toprak parçacığı, sularda yüzüyordu,
Toprağın üzerinde, bir kil görünüyordu.

Görünmeye başladı, insan gibi bir sekil,
Birden insan olmuştu, toprak üstündeki kil.

İnsanoglu bu olsun, insana olmasın darlık,
Bu iki insanın dünyada adı olmuştu Erlik.

Kim bilir bizi, nice soydaniz,
Ne zerrece oddan, ne de sudanız.

Bize meftun olan marifet söyleriz,
Biz Horasan ellerinde mekan eyleriz.

Biz Türküz Oğuz denen soydanız,
Biz kudret okundan, gizli yaydanız.

Âdemi balçiktan yoğurdun yaptın,
Yapıp ta onun özüne yiğitlik kattın.

Halkettin insanı, saldın Cihana,
Salıp ta dünyayı mekan verdin ona.

Hiç bir zaman ümidimi kesmem Hak'tan,
Bizi var eyledi, o demde Yaradan yoktan.

Balçiğımızı yuğurmuştu topraktan,
Yerden bittim ezelde yer aldım çoktan.

Yillari sayılmaz, çok çok eski bir çağmış,
Gökler delinmiş gibi pekçok yağmur yağmiş.

Dünya sele boğulmuş, bu şiddetli yağmurla,
Yeryüzü hep kaplanmış, sürüklenen çamurla.

Sellerin önündeki çamurlar bir yol bulmuş,
Kara-Dağcı dağında, bir mağaraya dolmuş.

Mağaranin içinde, kayalar yarılmış,
Yarıkların bazısı, insanı andırırmış.

Kayaların yarığı, insan kalıbı olmuş,
Kalıpların içine, killer, çamurlar dolmuş.

Aradan zaman geçmiş, yıllar asırlar olmuş,
Bu yarıklarda toprak, sular ile hallolmuş.

Üçü ateş, üçü su, üçü olmuş yel,
Üçü olmuş toprak, dünya olmuş il.