Alpler Şiiri - Bal Ozan

Önümde bir duvar gibi yükselen siradaglar
Kapliyor icimi derinden bir huzursuzluk
Ne kadar da heybetlisin
Ne kadar da, kendinden eminsin

Buradan bagirsam haykira haykira
Bir milim bile kipirdamayacagini bildigimden
Eziliyorum ufacik bir böcek gibi karsinda
Un ufak oluyorum eteklerinde

Düzlüklerin insani bilirsin bencildir
Herseyin merkezinde varsaydigindan kendini,
Sahip olacagini sanir ya herseye
Seninle tanismadigindandir serseriligi

Alcak gönlüm benimde yükselirdi göklere
Ama bügün carptim ya senin eteklerinde
Cakildim hizlica topraga
Dagildim, ufalandim, bir yagmur tanesi gibi
Kayboldum sogukmu soguk akan pinarlarinda

Iste bu yuzden ne zaman yükselirse benligim
Kul olurum eteklerinde,
ufalanirim yeniden…