Şair dostum,Özlem Kemal' ithafen...
Güneş çıkar gün yüzüne,
Ve ben uyanırım…
Gözlerim çapaklı,saçlarım dağınık.
Sabahlarım günaydınsız…
Sen gittiğinden beri,
Sözlerim suskun,tavırlarım ürkek...
Gidişinde fayda etmedi!
Hala delibu şair yürek...
sen gidince,
yatağını unutur nehirler
gemiler yanar
köprüler yıkılır
denizler yükselir hoyratça
cesetler halinde karaya uzanır balıklar
Dolandım durdum dağların bağrında.
Bİr mânâ olmalı sevdanın sırrında.
Az dolaşmadım o yârin ardında.
Eskiden âşıktım,yorgumun şimdi..
Haziran 2006/Gebze
Başım yine dumanlı.
Her gece olduğu gibi.
Geceler benim yoldaşım.
Neydi güneşin rengi?
Firarın hapsetti beni.
Gözümde değil hiçbir nefes.
Tek beklediğim senden gelecek ses.
Yüreğimde büyüttüm değil heves.
Sana olan tutkunluğumdur içimdeki…
Gözlerinde kaybolurum,bakarken.
göğün aydınlık yüzü karardı ilkin
sonra,mehtap saklandı sehapların ardına
menekşeler boyunlarını bükerken
boy verdi hüzün çiçekleri umarsızca
ve hiç hicab duymadan
hemen ardından kayboldu tebessümün
gitme…
yağmur yağıyor
rüzgar esiyor,korkunç uğultusuyla
gitme,üşürsün sokaklarda
çevirme başını
esirgeme yüzünü benden
Yağmurlu bir sonbahar günüydü,
Sana yandığım gün.
Yüreğimin tam orta yerinden vurulmuştum.
Sevgi ve şefkat saçılmıştı ortalığa.
Büyüktü,yüceydi.
Eşi görülmemişti daha.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!