Her insan bir günde on kere taşsa
Yüreğin sıcağı camlara vursa
Kimisi sallasa kimisi süzse
Hayat demli bir çay gibi hep güzel olsa
Bildiğim biryer var
Herkesin bildiği,
Uzak diyarlara gelin gitmiş
Bir kral kızı gibi
Hüzünlü ve asil.
Üzüyor denizler beni
Karanlık ve soğuk koyunlarında
Binlerce ölü nehrin
Suyunu saklıyorlar
Üzüyor nehirler beni
Ben hayranken ağaçlara
O hep çiçekleri severdi.
-Bir bahçede birleşmediydi gerçi-
Şimdiyse,
Bütün dünya ayırırken tüm kuvvetiyle
Bir şakayık
İnsanı daha insan yapan
Bir şey vardı havada
Karanlıkta salınan bir kar tanesiyle
Anılarda kalan
Bir şehre gitmek gibi
Unuttuğun birşeyleri yeniden sevmek
Burnunda
Başka başka denizlerin kokusu
Ardında köpüklenmiş beyaz dalgalar
Ne kolaydır benzetmek
Hayatı bir gemiye
Ve
Baktığın her kuyunun
Dibinde kendi yüzün
Bu karanlık ormanda
Yıldızlar suskun,
Yıldızlara nazire
Dostlarımın ve geçmişimin mirası
Canlı ve puslu
Mutlu ve mutsuz
Sıcak ve ayaz
Canım anılar
Şimdi en çok size
Tanıyorsam eğer onu
Çok az da olsa
Şimdi içinde bir şiir büyümektedir.
Dudağında ıslık
Gözleri kısık
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!