Alpaslan Meyhanesi Şiiri - Ahmet Gürlek

ALPASLAN MEYHANESİ

Doluyordu, boşalıyordu Alpaslan
Kadeh misali
Biri geliyordu, biri gidiyordu
Dertli geliyor
Dertli gidiyordu

Ve bir adam girdi Alpaslan’dan içeri
Sırılsıklam
Islanmış… Adına yağmur demiş
Ama yağmurdan değil derdi
Belli ki vurgun yemiş

Ak düşmüş saçlarından döküldü
Gözlerine inen yaşlar
Su toplamış yaraları kaşıdı
Alnındaki çizgiler
Yılların izini Alpaslan’a taşıdı

Bir adam girdi Alpaslan’a
İliğine işleyen yaşlarla
Gözleri etrafı taradı
O an bir hal belirdi hayalinde
Sanki sevdiğini aradı

Bir adam bakındı Alpaslan’da
Aradı kadehte yok
Şişede yok
Dedi ne varsa hayalde düşte
Döndüm de köşe de yok

Düşünceden yorgun düşen başını
Dizlerine yasladı
O an indi gözlerinden perde
Anladı ki dinmeyen bir yağmurla
Düşmüştü bu derde

Çıkıp gitmeden söylendi için için
Dedi bulamadım bu şişenin içinde
Kim bilir şimdi sevdiğim nerde
Belki güneşin doğduğu
Belki de battığı yerde

Ve bir adam gitti Alpaslan’dan
Yıkık perişan
Kaybolan umutlarıyla
Kaf Dağı’na uçtu
Sevgiliye açılan kanatlarıyla