Alobor /a Şiiri - Zeynel Açık

Piç şiirler doğuruyorum
Kederlerimin üzerinden
Kendini iyi edemeyen /
Kelimeleri nasıl eder

Yitip giden sessizlikte
Buğulu iner kente
Paylaştıkça artan yalnızlık
Zamanın sarkacında
Işıkları yakıp söndürürüm
Tarihsel bir nefes salınır içimde
Barutu ateşle tutuşturan,
Kıvılcımı suyla susturan,
Siluetlerimizin,
İzsiz çizgi oluşturduğu hangi noktada noktayızdır
Hangi karanlıkta yalnızdır insan
….
Saçmaları yüreğimde dağılan barutun
Ateşi kavlamada anıları
Gagalarıyla kendilerini
Birbirlerine bırakan güvercinler gibi
Öpüyorum karanlığı sökülerek
Bir yerlerde saklanan/ saklı kalan
Soğuk ve buruşmuş
Lal kadehte sakiliğe soyunan
Hangi sessizlikte
Hangi sesle çağırsam seni…
Aşk eski bir masal oysa
Dilimde kesik ezgi..