Alnındaki Çizgilerde Erirdim

Belirgindi, bilinirdi derdinin büyüklüğü
Ezgili yüreklerde
Bildiğiydi
Haykırmasına gelmezken bir allahın kulu
Bunca acıya
Maymunlaşma da yayılırdı
İnsanı bulurken alınterinde
'Faili meçhul'
Göz koyarken damardan damara
Halkların sofrasına
Nasıl sarmasın ki yüreğimi
Halkların ezgileri...

Alnındaki çizgiler karışırdı
Kara bulutlara karışır gibi
Toz duman içinde toprağa
Atamın yurdu derdi de,
Çığlığı karışırdı toprağın ezgisine.

Bilinirdi nasırlı ellerin çarkın dişleri arasından
Korkak, ürkek adımlarla gezinmesi,
Ürperirdi alınteri, soğurdu
Mahzun yüzler
Hayatını verirken karın tokluğuna
Ve alınterini sürerken karanlık sofralara,
Avcısı da gölgesi gibi olurdu elbet
Ve alınteri onca ezgilere rağmen
Çocuğunun gözünde erirdi,
Toprak sancılanırken yeni ezgilere
Karanlığın hizmetkarına bu çark
Bir kez daha dönerdi.

Güneşin güldüğü topraklarda
Mevsim bozgunu çark
Ezgiler yakardı
İnsanlar açlıkta
Barakalarda
Yüreğim kalırdı.

Bilinirdi
Çocukları afacan, meraklı, şaşkın
Varoşlarda sevileri ezgilerde büyürdü
Oyuncak bulduğunadır
Kaçışırlar çatışmalar arasından
Anlamı yitik patlamaların sesleri gelir
Kimin kolları, ayakları kimin
Kimin bedeni...
Yollara serpilir çığlıklar arasında,
Toprağın yüzündedirler
Elleri gözleriyle
Yitik yürekleri.

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)