Çeşme'den Son Sesleniş Şiiri - Dinmez Er

Sensizlik boğuyor beni, karaca, delice sevda
“nasıl sevdin, niye sevdin? ” diye soruyordun.
Nasılsız, nedensiz sevdim işte bir kere,
Anımsa o günleri, anımsa Almira!
Gondollardan taşan Napoliten şarkıları
Pembe bulutlarda dolaşan şiirsel mutluluk
Çocuksu kar beyaz gülüşlerin, efsunlu bakışlar
Saçına iliştirdiğin kırmızı karanfiller…
Adsız ressamın “Roman Güzeli” tablosu
Hiç duyulmamış, bilinmez melankolik melodiler
Mavisi kalmamış denizde fırtına koparan aşk rüzgarları

Yükü ayrılık, adı veda, geminin tek yolcusuyum
Unutulmuş denizlerin sisli limanlarında kaldı aşk
Benim yalnızlığıma, senin yokluğuna ağlıyordu Venedik.
Seni bana veren sonra kaybettiğim kenti unutamıyorum.
Vaporetta’ları seyrederdin balkonda beni beklerken
Bugün yıllar sonra Ah’lar Köprüsü’nde yalnızım
Bir zamanlar senin soluduğun havayı içime çekmeye geldim.
Seni seven sana âşık(hala) o adamım ben,
Yüreğimde tarifsiz acın, uçup giden mutluluk sayfaları

Ah Almira bitimsiz aşkım
Ahlar köprüsünün altında gün batarken
Mutlu olurmuş öpüşenler
Bilmiyorum biz kaç defa öpüştük!
Ayrılık armağanı,(?) veda buseleriymiş meğer
Ayrılık sevdaya dahil mi sen ne dersin Almira?
Kolumu tutup beline doladın Ducal Sarayını gezerken
Unutulmayacak, bir daha yaşanmayacak anılar
Karnavalda mutluluk maskeleri takan yalancılardan olmadık biz

Bir nehir akıyordu omuzlarından aşağı,
Gürül gürül, pırıl, pırıl mis kokulu
Ben şaşkın, hayran, delice sevdalı
İçimdeki Sen’in sayfaları arsındaydı ikimizin tek resmi
Açıp baktığın oldu mu hiç Almira!
Olmayacak duaya amin gibi olacak amma
Şiirlerimi okur da düşersen yollara, beni bulmaya
Aşk acılarına, sürdürülemez sensiz yaşam savaşına
Dayanamamış, hayatta değilimdir belki de.
Bir varmış bir yokmuş
Uğruna ölüp, ölüp dirildiğimiz
Adını aşk bildiğimiz bu muydu?

Dinmez ER / Şiirleri / Çeşme / 2015. 12. 28 /