Almira-II- Şiiri - Dinmez Er

Tembelleşen bir aklın süzgecinde
Ne kaldıysa onu yazıyor, düşünüyorum.
Alnım kırışıyor, yüzüm buruşup soluyor
İçimde bengisu azalıyor günden, güne
Günlerin uzaması, kısalması ne katar ömre
Isırganotu istilasında bahçeler, şifa niyetine,
Ebegümecini nasıl unutuyorlar?
Oh! Yine akıyor gürül, gürül şiir ırmakları
Üzgün ve süzgün bir şafak söküyor pencerede
Gecenin ürkünç karanlığında gizli korkular
Alınyazısı, kader, yazgı, mukadderat
Nerede kurgulanıyor, kim yazıyor?
Tembel belleğime üşüşen sorular

Köylü ve toprak susuz
Kalpler aşksız yaşayamazlar
Saçları pamuk beyaz karabulutların
Kırılmış kalplerin şarkısını söylüyor bir adam
Bakışlarında yapayalnız ıslak kederler
Gece ile akrep ve yelkovan işbirliği
Usulca yalvarıyor bir ses “biraz yavaşla,
Kargışınız Almira’yı getirmemek içinse
Vuslata ermeden yarım kalır bu aşk
Almira’sız uykular uyku sayılmaz! “

Ben aşkımı anlatıyorum sana
Gören gözleri kıskandıran bir sevdayı
Sözcükleri çatlatan duru, saf güzelliği
Aka, aka coşan, çağıl, çağıl şarkılar söyleyen
Sevdalı ırmaklardık seninle ben
Göz, göz söz, söz rengârenk ışık, ışık
Anılar doluşuyordu hücrelerimize
Aşkımızla yeşeriyordu şiir tohumları,
Gözlerde odaklanan sevgili fotoğrafları
Pembe beyaz Venedik mermerine kazıdık adlarımızı

Venedik buluşturamadı bizi ömrü yetmedi
Almira, neden geleceğim dedin gelmedin!
İkinci baharımdın yüreğimde yeşeren
Bin bir çiçek kokulu Rokoko bir otel odasında
Anıların asri mezarlığına mı gömülecek aşk!
Zehirli oklarla vuruldu karnavalda Venedik
Gri-siyah kanallarda sular al kanlara boyandı
Venedik buluşturamadı bizi ömrü yetmedi?

Dinmez ER / Çeşme / 2014. 11. 14 /