Almira Şiiri - Dinmez Er

Nice ayrılıklar yaşadım için, için ağladım
Terk edilişlerimde oldu sızladı yıllarca yüreğim
Özledikçe, andıkça birini, başka biri girdi hayatıma
Uykusuz, soğuk, sağır ve dilsizdi garlar
Onu ara istasyonların ölü ışıklarında gördüm
Bakışları mahzun, yüzü solgundu
Kompartımana rüzgârla birlikte girdi
Kavramların ötesinde gizemli duru güzelliği
Kana, kana içilirdi efsunlu bir aşk iksiri gibi
Tren durdu.
Dışarıda yağmur durmadan yağıyordu
Venedik bunu umursamıyordu.
Gölgesi önde, o gölgesinin ardından
Gidiyorum peşinden gecenin bir yarısı
Markus Meydanında yağmurun altında durdu
Döndü beni buldu karşısında, bakıştık
Benim bakışlarımda şimşekler çakıyordu
Onun dudaklarında bir gülücük ve şaşkınlık vardı

Romatizma sancıları altında uykudaydıVenedik
Yağmurun gönlü ıslanmamıza razı gelmedi
Gondollar, napoliten şarkılarla gece bizimdi.
Kanal Grande’de Chianti şarabını şişeden içtik
SanTeodoro’da renkler içinde vitrinleri dolaştık
Venedik’te buluşan iki eski sevgiliydik sanki
El ele, kol kola Rialto Köprüsü’nde öpüştük hasretle
Bir ateşi yaktık içimizde bu gece ve hiçbir gece,
Söz verdik ayrılmayacaktık!

Yabancı bir kentte, yabancı bir yatakta kâbuslarla uyandım
Mutlak sessizliğin, ıssızlığın ortasında yanım boştu
Teninin nemi, kokusu tenimde, gizemli güzel Almira yoktu
San Marko’nun güvercinleri, kalabalığı arasında aradım
Deniz mavisinin yağmur sularına karıştığı kanala baktım
Kendi yüzümü göremedim ki Almira’yı sorayım
Kanal boyu pencerelerde boyalı koket yüzler vardı
Fısıldaşan palmiyelerin dilinden anlamıyordum ki.
Köprüleri mesken tuttum geçen gondalları seyrettim
Yıllardır tanış olduğum o bildik acıyla burkuldu içim
Ayrık otu gibiydim karnaval kalabalıklarında dolaştım
Hangi karnaval maskesi altında saklanıyordun Almira?
Geceler oldu, sabahlar geldi sen dönmedin niçin?
Daha nice güzellikleri paylaşacaktık doğum gününde…
Yine bir ayrılık, bir terk edilişi daha çekemem artık
Bana acı verecek biri daha girmesin hayatıma Almira gibi
Yıl iki bin on iki, otuz yıl geçti ömürlerimizden
Sen şimdi altmışındasın, ben yetmiş de yol alıyorum
Mutsuz iki kırık kalp olarak yaşıyoruz Almira!

Dinmez ER / Çeşme / 2012. 04. 04 ‘