Almina Şiiri - Burak Keskin

Hayat bizi savuruyorsa
Düşüyorsak
Dizlerimiz kanıyorsa
Daha derin uçurumlar
Uçurumlar rüzgarlara gebe
Sen ki dert yaz gergefimin üzerine
Almina!
Yüzümün çizgilerinden tanı beni
Ellerimin ıslaklığından
Terimin kokusundan
Kirpiklerimin kıvrımından
İçtiğim son yalnızlığın dumanından tanı beni
Ve hatırla!
Bir zamanlar seninle oradaydık
O mavi ırmakta
O uçurum kıyısında
Özgür, hür ve yalnızdık
Almina
Sesimi sesine kat
Ve çoğalt beni yankılarında
Topal bir adam kadar yavaş
Kızgın ve kendi bedenini döven
Timuçin'in fillerinin üzerinde
Yorgun düşmüş kollarımdan tut beni
Tut ve söyle onlara
Bırakın artık kendi kendinize didişmeyi
Kendinizi parçaladığınız yeter!
Kol kola bir halaya dursanız
Bütün alem inler
Almina söyle onlara
Daha ne kadar yalnız kalacağız
Daha ne kadar tüketecek bu içimizdeki duasıla bizi
Okunmamış kitaplar gibi tozlanıp gidecek miyiz yoksa?
Almina
Hatırla!
Biz seninle oradaydık
Ve durmadan yağmur yağıyordu
Atilla küçük bir çocuktu
O dağın arasında kısılıp kalmıştık
Seni tanımıştım ben
Sen beni tanımıştın ilkin
Bir umut gibi açmıştın o nevruz sabahında
Almina
Hatırla!
Tükenen hayatlar gibi bırakma beni
O ümitsiz akşamlara...

Burak Keskin
" Almina (Yenigün) "