Almıla’ya Mektup Şiiri - Mehmet Taş

Ben hiç böyle olmamıştım Almıla
Böyle olmamıştım hiç
Rüyalarıma giriyor benzi uçuk çocuklar
Siliniyor tebessümleri bir bir
Kan sızıyor gülüşlerinden.
Çocuklar bende ölüyor
Ben çocuklarda.

Akbabalar kanat çırpıyor semalarımda
Düşmemi bekliyorlar biliyorum
Biliyorum bire bin katıyor bela
Çaresizim Almıla
Çaresizliğime ağlıyor geceler
Üşüyor gül yüzlü bebeler
Üşüyor sütü çekilmiş analar
Çocuklar bende ölüyor
Ben çocuklarda Almıla

Ben böyle olmamıştım hiç
Nice dalgalar erirdi sinemde
Nice başlar ki eBğilirdi önümde
Dünya bir avuç topraktı da
Sınır yoktu hayallerime..
Almıla, güneş bende doğar bende batardı
Bir kaş çatışımda çağlar kapanır
Bir gülüşümde yeniden yazılırdı tarih

Şimdi garip şimdi mahzun
Şimdi bir yaprak sarhoşluğunda
Hayalsiz umutsuz ruhsuz
Öylesine bir boşluktayım..
Ben bu değildim Almıla
Ben değildim bu
Utanıyorum
Evvelimden, ahirimden
Ülküden
Ve senden Almıla,
Senden…