Almıla - II Şiiri - Celalettin Turan

Zulüm dolu aylar, yıllara karıştı Almıla.
Bulutların arasından sızan şu gün ışığı,
Namluya sürülen fişek, çıkmadı henüz yola.
Boynumda hak etmediğim bir urgan gibi yağlı,
Zulüm dola aylar yıllara karıştı Almıla.

Ümitsiz başı, elleri arasındaki yiğit.
Henüz en acıklı son türküsünü söylemedi.
Vurup demir yumruğunu, bu masayı kır, dağıt.
Dünya kurulalı böyle biçare görülmedi.
Ümitsiz başı, elleri arasındaki yiğit.

Henüz söylemedim en güzel şiirimi sana.
Rüzgarla yollayacağım, zannedeceksin ıslık.
Mümkün değildir. Söylenmeyecek, sığmaz satıra.
Kıymet bilmezsin. Korkarım ki, edeceksin yazık.
Henüz söylemedim en güzel şiirimi sana.

Anla! Daha nasıl söylenebilirki Almıla.
Babamdan miras kalan, bu eski köstekli saat.
Muhakkak doğruyu gösterir günde iki defa.
Elinde buruşturduğun gençliğimi kaldırıp at.
Anla ! Daha nasıl söylenebilirki Almıla.

Lütfet bana bağdaş kurup oturayım sofrana.
Kubbesi zerden yapılı saray, kapısı gümüş.
Elan kapkaranlık dünyam, renk gelsin hayatıma,
Doyururmuş yılların açlığını bir gülüş.
Lütfet bana bağdaş kurup oturayım sofrana.

Elbet yeşertir bu kupkuru bozkırı Almıla
Çatlamış elleriyle, ayakkabısız bir çocuk.
Ya gözyaşlarıyla, ya da oluk oluk kanıyla.
Bir anne feryadı yıkar, gözleri boncuk boncuk.
Elbet yeşertir bu kupkuru bozkırı Almıla

Ruh uçar, kah gelir kah gelmez geri. Beden algın.
Bu divane gömleği tam oturdu üzerime,
Ölü değildir bu bedenim ancak hala baygın,
N'olur sus. Bu şarkı düşmesin diline, söyleme,
Ruh uçar, kah gelir kah gelmez geri. Beden algın.

Kim bilir kaçıncı gelişim dünyaya Almıla.
İlk de olsa, son da yine seni arayacağım.
Bir ucundan diğerine Dünya denen kışlağa,
Bu yanılsamadan öte gerçeği bulacağım.
Kim bilir kaçıncı gelişim dünyaya Almıla.

Elbette her şey gibi hayat da biter son bulur.
Uyandırır uykudan çok derinden gelen bir ses.
Kalem, kağıt üstünde sebepsiz gezinir durur.
Ciğerimin en derinine çektiğim son bir nefes,
Elbette her şey gibi hayat da biter son bulur.