Almıla - IV Şiiri - Celalettin Turan

O kara saçların yağlı bir urgan,
Soluk aldırmıyor bana Almıla.
Örtülünce üstüme toprak yorgan,
Seni unuturum mu sandın Almıla.

Akar durur zaman bizden ötede,
Zamana da hâkim misin Almıla.
Elbet gülecektir kader bize de,
Kadere de düşman mısın Almıla.

Söyleyeceğim daha neler neler.
Susmakla da olmuyor ki Almıla.
Hakkımda ne dilerlerse desinler.
Çöllere düşeceğim ben Almıla.

Dökülünce yüzüne o saçların.
Cam gibi dağılırım ben Almıla.
Akarken dilinden ah-u zarların,
Dizlerini boşa dövme Almıla.

Unut diyorsun var ise hatırın.
Söylemekle olmuyor ki Almıla.
Kucağında hem oğlun hem de kızın.
Sönmüyor bu deli volkan Almıla.

Gülümse kaderin her sillesinde.
Ölmeye de çare mi var Almıla.
Onulmaz derttir yer etmiş yüreğe
Tabip, hekim kar etmiyor Almıla.

Böyleymiş kaderim ve alın yazım.
İsyan bana yakışmıyor Almıla.
Bam teline vurduğum divan sazım,
Dertli dertli iniliyor Almıla.

Tükenir sandın aşığın ümidi
Tükenmez. Boşa hevesin Almıla.
Nice evliyanın, pirin dediği,
Aşk her şeyden üstün imiş Almıla.

Kimse bilmez bu kuşağın sırrını
Bilinmezi bilir misin Almıla.
Sen kızsan da benden senin yadını
Söküp alabilir misin Almıla.

Hak edene verdim artık sevgimi,
Bundan gayrı ah alamam Almıla.
Ben de verdim bundan sonra kendimi,
Bahçemdeki güllerime Almıla.

Her gün gördüğüm bu korkulu rüya.
Korkutmuyor artık beni Almıla
Arkana bakmadan koyulup yola,
Selametle git artık ey Almıla…