Almera Şiiri - Metin Bahri

Öğütler sıralıyorum karanlığın koynunda
Batıp çıkıyorum çolak gecelere

Ay ışığı altında düşlüyor bülbüller
Karıncalar azıklarını sırtlayıp yollara düşmüş
Ayak izleri toprağı sarsıyor
Nefesi bulutları besliyor
Zeytin ağacı altında dinlenirken
Kimindir bu yalnızlık celladı Almera, elinde asasıyla ölümü müjdeleyen?
Öpüşürken yüreğimdeki serçeler
Hiç kırpmadan son veriyor yanan aleve
Ufuklardan doğuyor umut ışıkları
Al ve yüreğime bas uzun uzun
Aydınlat şu sarsaklamış ruhumu Almera
Nerelerdesin?
Neden doğmuyorsun şu dağlardan?
Neden akmıyorsun parçalanmış Nil'den?
Bu yanan ateş de neyin nesi Almera?
Kimin bakışıdır bu alevler, kimin aşkıdır?
Yoksa sen mi uyandın?
Sen mi esnedin gerile gerile?
Yüzünü kıskanırken ayçiçekleri
Ulaşmaya çalışıyorken yüce makama
Sakın ineyim deme
Sakın düşünme yazıldığın mürekkebin aktığını
Bil ki varoldukça silinmez alın yazımız Almera
Aktıkça toprağa genç kanlar

Bir iz gibi kalacaksın
Şiirler yazılacak adına, türküler söylenecek, ağıtlar yakılacak

Sen ki bir halı dokusu
Sen ki yalnızlık kervanında yol örtüsü
Sen ki aşk çıkmazında vahiy inmesi
Sen ki her şiire sevda kaynağı
Sana güzel demek gök'e kaynak olur
Sana sevgili demek sevgilere nur olur
Sana Leyla demek yüreğim'e çöl olur
Sana gül demek bülbüle yuva olur

Öyle herkesin gücü yeter mi yazmaya seni Almera!
Ölümün eline tutuşturulmuş bir kalem misali
Bende dökülemiyorum bakma
Hepsi birer kukladan ibaret
Ben dursam ellerim titriyor
Ellerim dinse kalemler canlanıyor
Kalemler dinse mürekkep zaten acınası
Kuruyor adını andıkça
Korktum deme sakın, korkma Almera!
Yanardağdan fışkırsa bile kanlı hançerler
Yine de adına çizgi çekilmez
Bölme sakın uykunu
Bu sevda kocamaya hazır bir ağaç Almera
Eğer sulamak istersen birgün, akıt gözyaşlarını
Savur gövdemden aşağıya usul usul