Almatı Bahçelerine Hazan Düştü - IV

IV.

Asel, çıtı pıtı bir kız
Delişmen, kocasına sevdalı
Bir şişe votkayı birlikte devirmişler
Dengesi sarsak, başı hafif dumanlı

Marat, yiğit çocuk
Aydınlık yüzlü, atak
Sıkı bir delikanlı
Günlerdir iş diyor da
Başka tek söz etmiyor.

İşin izini Atrav'da bulmuş sonunda
Gitmesine gider de... ya Asel?
Kalmak mı zor, gitmek mi zor
Marat bir türlü karar veremiyor
Asel henüz üniversitenin son sınıfında...

Kulakları tırmalayan bir anons
Atrav yolcularını perona çağırıyor
İstasyonun kocaman avizeli yüksek tavanı
Asel'in çevresinde fırıl fırıl dönüyor.

Bavullar, valizler, koşturanlar
Giderayak geride kalanlara sarılanlar
Ayrılık anında söz hükümsüz kalınca gözler konuşuyor
Vagon pencerelerinde eller son kez buluşuyor.

Asel'in içinde fırtınalar kopuyor
Kocasına sarılı kolları umarsız çözülüyor
Bal rengi gözlerinde hüzün, yanaklarında yaş
Vagon merdivenlerinde son öpücük, son telaş
Demeye kalmadan
Raylar üzerinde demir tekerlekler yavaş yavaş
Dönerek hızlanıyor
Tren bir süre sonra uzakta görünmez oluyor.

Asel ilk günden beri biliyor
Marat yakışıklı çocuk
Atrav kızları onu yalnız bırakmazlar
Ne yapar eder
Bir daha Almatı'ya salmazlar
Trenin gittiği yöne bakarak
Düşmemek için dengesini bulmaya çalışarak
'Gitti gidiyor, döner mi bilmem' şarkısını Rusça söylüyor.

Gittiği günden beri
Kocasından haber bekliyor
Sırrını kimselere açık etmiyor.

Ama Asel o günden beridir
İstasyonları bir daha görmek istemiyor.

Ve Almatı sonbaharlarını artık sevmiyor.

('Almatı Ey Almatı' adlı dosyadan)