Almanya Mektubu Şiiri - Tuncay Emrem

Dün akşam tahammülü aşmıştı yanlızlığım,
Bir Türk sözü, bir Türk yüzüydü bütün aradığım.
Vatan evlatlarını bulunca bir kahvede,
Teker teker kucaklamak arzusu doğdu bende.

Anadolu toprağından yuğrulmuş bu çehreler,
Daha dün Viyana'ya, Budin'e gelmiştiler.
Halâ bakışlarında o günlerden eser var,
Sanki başlarında tuğ, alınlarında ter var...
Mızrakların ucunda gökleri tutan ordu,
Gözlerimden otağlar, bayraklar geçti durdu..
Beynimde uğuldadı, zafer borozanları,
Bizansı döven toplar, bin ağızdan haykırdı..
Bu bâzulardı geren, atlastan yelkenleri..
Kalyonlar, kadırgalar, fırtınalar ileri!

Dostu hatırlatıyor bu çehre bana, kimi?
Yoksa Yunus Emre'nin safran gibi benzi mi?
Bu yüzde Mevlâna'nın ateşten gözleri var..
Bir hasret vurdu bana, gölgesi yaktı be yar...
Milyonla şehit birden doğruldu toprağından,
Bahs etti uzun uzun o destanlar çağından..

Birdenbire uyandım, bu rüya yarım kaldı,
Gözlerim şimdi sessiz işçilerime daldı.
Gölgelenmiş bakışlar, kısık lambalar gibi,
İncelmiş dudakları, bir sırrı saklar gibi..

Neden bu mahzun duruş, söyleyin bana, ne var?
Yoksa ayaklarında görünmez prangalar!

Stuttgart 1969