Alman şefkati ne yazık ki ağzımda.

şaşırıp durakladım bugün, bir umarsızlık
irasyonel bu şehirlerin kuru hüznü
kalbime ağladım

düşündüm seni son veda
döküldün son kez ağacımdan, sen bilemezsin
çocuklar öldürdü kuşları burada anne
dudağıma son öpüşün, ayrılık

sana giden bebekler mezarda şimdi
fahişeler doldurdu bina köşelerini
hatta bakire olan kızlara ne demeli
hevesliler anne

şimdilerde efkarlı sigaralar dövüyor gözlerimi
fantazi dolu gövdem, morlugun arasinda kalmış
almanların tırnakları sazlarımızda
bahara varmiyor artık ellerim sızıntı içinde göğüsüm
kabuğunun altında ezilmişim anne

ben acının en kanlı durağında
şu kemiklerim beni artık defans bile etmiyor
en kanlı kısmında dölleniyorum
üstelik sesin gölgemde çoğalıyor
yaşımın değersiz deminde
defolmanı istiyorum anne

felç ettin söylenmemiş sözlerimi
yalnızlığım benim, çocukluk gözlerimi yaktım ölümüne
ıssız bir omurgam kalmıştı
o da iyileşti anne

hani derin
hani sacların
senden geçtim zaman
kesildim sütünden artık, istediğim
sadece şu senliğini savur sokağıma

lütfen suyunu benden esirgeme
son kez yüzüme tükür anne

kediler arasında ve dibi alman(laşmış) kokan kalabalığında döğüşüyorum :

"doymuyorlar anne, anne doymuyorlar çocuklarım! "

“kızım cayim nerede kaldi?“
“baba gelemiyecegim… annemle ödeşiyorum“