Alma Demiştim Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Alma demiştim sana koca bedduası, sen ne yaptın?
Domuz gibi inadınla, yıllarca asice davrandın.
Biz seni internette okeyde sanarken, sevgili aradın.
Çocuklarını bile görmeyecek kadar, gözünü kararttın.

Bir bedeli olacak dedim hep değil mi? Tabiî ki dedin.
Çocuklarda ödeyecek bu bedeli derken, hiç düşünmedin.
Asıl senin ödeyeceğin bir bedeldi bu kaybederek geleceğin.
Kendi kendini yok ettin, hala görmüyorsun, yok ki beyin.

Hep ne dedim sana hatırlıyor musun? Uzak olsun.
Benden ve çocuklarımdan, ama Allah’ından bulsun.
Daha nasıl verilir ki bela? İçindesin dipsiz kuyunun.
Hakkını verdin sonunda, kanının ve asil soyunun.

Şimdi biz yani bedel ödeyecek dediğin çocukların.
Her şey aynı olarak yaşıyorken içinde hayatın.
Diyorlar sadece eksik şu masada oturan kadın.
Yazık it bile değilsin gözlerinde kadın oldu adın.

Beynin yok derdim hep, istersen san kendini akıllı.
Silmek akıllılık mı hayatını, geleceğini, çocuklarını.
Gecekonduya gitmek, bulmak oğlun yaşında kocayı.
Alma bedduamı demiştim, Allah daha nasıl versin belanı.

11.06.2007/İstanbul