Allahsızlar 1 Şiiri - Kadir Berat

uzun uzun yaşadığımız haksızlıkların,
acıların,
kederlerin,
sürgünlerin,
ayrılıkların olduğu bu dünya da üç günlük mutluluk ile avunan insanlardık.
allah tan ve kendimizden başka birilerine inanmak ve güvenmek bu kadar zor olmamalıydı.
bir başkasının actığı yaraları kapatmaya gönüllü sevdalılardık,
lakin yaralılar yaralırını açandan hesap sormak yerine yarayı kapatmayı gelenden alıyordu intikamını.
bir iki inanmaya,
üç beş dört ne zıkkım ise sonra bizde içimize gömüldük tüm o yarımlıklar ile kendimizi dipsiz kuyulara attık.
kendi ipimizi kesmiş olduğumuz yetmezmiş gibi,
bize uzatılan elleride geri çevirecek kadar inancsızlaştık.
hakkımız değildi bu karanlık ama razıydık o insanlar ile o insanların benzerleri ile karşılaşmamaya.

nefsimizi,
kalbimizi,
duygularımızı,
hayallerimizi,
terbiye etmeye,
kilit altına almaya başladık.
kah ölülerin ne kadar şanslı olduğuna,
kah ölüm için gün saymaya başladık.
bıktık herkesten ve her şeyden bıktık ;
kimimiz ALLAH korkusundan,cehennem fobisinden,
kimimiz bir kaç dosttan,
anadan bacıdan,babadan utandık da yaşadık.
ayakta çürümek adına,
her ALLAHIN günü kendi kendimize zulüm etmek adına.

başarılı mı olduk,
içimizdeki duyguları,
çocuğu,
sevdayı,
aşkı,
saflığı,
yalnızlığın ağırlığını korumakta derseniz,
olmadık maalesef.

istikrarımız da yeminimiz de ;
kah yüzümüze gülen,
kah gözlerimizin içine bakarak seni seviyorum diyen,
kah ALLAH korkusu olmayan senin için ölürüm ALLAH şahit diyen ALLAH sızlar tarafından yenik düştük ve onca zaman,
eğitim,
oruç bir an da yerle bir oldu.
peki biz ne yaptık bir daha asla dedik yine aynı tramvaları tek başına gögüsledik,
sonra yine aynı terhane,
aynı insancıklar,
aynı yanılgılar,
karşılıksız özveriler,
edilen unutulan yeminler,
bir kaç kitaplık acı,
her gece tamamlanmamış hayaller ışığında yakamoz gözyaşları vs vs...kbb