Allahın İşi Şiiri - Efe Yildirim

bazen düşünüyorum da,
niye sevmedi kimse beni,
bazısının bir bakışı yeterli oldu,
sevmiyorum damgası için,
bazısı zaman ayırdı,
bazısı, bedenini yıllarını verdi
tabi sonu hep aynı,
bir şeyler bekledi,
belki bencildi belki aşık,
belki de tanışık değildi,
karşısındaki ile aklındaki,
bir tebessüm, bir söz,
bir dize bir çiçek,
hatta belki bir göz alay etti onunla…
ne de olsa zamana bırakmak alay etmek değil midir onunla,
başladığın yerde bulursun kendini,
Sonunda günler, geceler, aylar mevsimler
hatta belki yıllar geçirdi,
hikayenin sonunda kişiyi en çok annesi sevdi,
diğerleri ise aklındakini,
süslü sözleri,
düşleri sevdi,
ve sonunda düşler bitti,
ya da öyle bir yere indi ki düşlendiğini göremedi
velhasıl, düşündükçe çekiliyor içim
çok isterim tanrım yanılayım,
sanırsam beni kimse sevmedi,
ya da ben zaman kavramında kayboldum,
her şeyinin sonu olduğu gibi de sevmenin de sonu var…
bizlere yanlış öğretildi,
birinin sevgisi bir bakış,
birinin sevgisi bir nakış sürdü…
birinin sevgisi zamana meydan okudu,
hakikaten yatakta zamanı unutturdu,
dudakları dudağı oldu…
oldu bunları hepsi oldu ama hepsi sonunda hepsi,
tanıştı en ilet kavram ile ölüm gibi bir şey bu,
geri gelmeyen,
zaman…
sanırsam bir çok kişi sevdi beni,
biri sonsuza dek sevcem dedi 1 yıl sevdi gitti
diğeri hala koynumda,
biri bir sohbetle çekti gitti,
tanışmasam iyi olurdu zamanla,
tanıştım insan oldum,
aşk ise allahın işi

Sometimes I think,
why didn’t anyone love me,
for some, a single glance was enough,
to brand me with "I don’t love you."
Some spent time,
some gave their body, their years,
but in the end, it was always the same.
They expected something in return.
Maybe they were selfish, maybe in love,
or maybe who they thought I was didn’t match who I am.
A smile, a word,
a verse, a flower,
maybe even a look laughed at them...
After all, leaving things to time is just mocking it, right?
You find yourself right back where you started.
In the end, they spent days, nights, months, seasons,
maybe even years.
And at the end of it all,
the one who loved them most was their mother.
The others just loved the idea of them,
the fancy words,
the dreams they spun.
And in the end, those dreams vanished.
Or they came down to a place too low to even see them.
In the end, as I think about it, I feel something tighten in me,
I’d love to be wrong, God, I’d really love to.
But I guess no one ever truly loved me,
or maybe I got lost in the concept of time,
because love, like everything else, has an end…
They taught us wrong,
someone’s love lasted a glance,
someone’s love was stitched into every line.
Someone’s love defied time,
really, it made time disappear in bed,
their lips on mine...
It happened, all of this happened, but in the end,
it all met the sharpest edge of all – something like death,
something that never returns,
time.
I guess a lot of people did love me,
one said, “I’ll love you forever” and loved me a year, then left.
Another is still here in my arms.
One left after a single conversation,
maybe it would have been better if I’d never met time.
I met it and became human.
Love, though – that’s God’s work