Allah’ım bak başaramadım…
Eğer ki ölüm buysa,
ben çoktan öldüm.
Eğer ki hayat buysa,
ben hiç doğmamışım.
Allah’ım…
Ben unutulmuş bir kelimeyim.
Bir dizeye sığmamış,
bir defterden düşmüş,
bir daha okunmamış.
Kendime mezar kazdım gözlerimin içine,
gözkapaklarımı kapattığımda
daha derin çukurlar açıldı içimde.
Ben artık rüyalarımı bile gömemiyorum.
Allah’ım…
Ben susarken, içimde büyüyen yankıyı sen mi duydun?
Yoksa o da senden kaçıp bana mı sığındı?
Allah’ım…
Benim için bir sessizlik yarat,
benim için bir hiçlik dokun.
Çünkü bu kadar çok sesin arasında
duymuyor o beni,
ben de duyamıyorum kendimi.
Allah’ım…
Ben bütün ölümlerimi taşıyarak geldim sana.
Ne gözyaşım kaldı, ne de saklayacak bir gölgem.
Yalnızlığımı büyüttüm,
acılarımı yoğurdum,
ve işte sana bir cenaze gibi sundum.
Beni al artık.
Ya bendeki geceyi söndür,
ya da sabahı benim içimden doğur.
Allahım bak ben başaramadım
Eğer bana bir kalp bırakacaksan,
onu yeniden sen yaz,
ben kendi kalbimi
bin kere parçalayıp
bir kere bile onaramadım.
Kiyaz
Kiyaz KılınçKayıt Tarihi : 18.10.2025 22:16:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!