Allahım Şiiri - Zeki Günay

İnsanımız çeşit, çoğu ayrı bir telden,
Ut keman gitarı, ayrı dinden Allah’ım.
Önceden âşıklar saz ile söyleşirdi,
Şimdi ortalık, pek karışık Allah’ım.

Şiire böyle girdim, kimisi anlarda,
Kimisi de kulak, tıkar oldu Allah’ım.
Senin adın geçti mi, cihan, âlem donar,
Bunların rahatı, bozulmuyor Allah’ım,

Diyorsun kardeşim, yapma etme bu yanlış,
Eğri olan adama, neden hep bol alkış.
O yüzden gelmedi mi, utançlık, alçaklık,
Koyun güden çobana, dil uzatır kancık.

Doğu köylerinde, milletimiz okulsuz,
Ne olacak dedi, cahillik devri olsun,
O olsun bu olsun, öğle ikindi olsun,
Diye, diye, başa, çuval giydik Allah’ım.

Öğretmen, Asker, Polis, bak doğuda şehit,
Ülkemde bayrak yaktı, kahpe şerefsiz it,
Zengin hoş geldin olur, garibana ise git,
Adalet bak çöktü, düzen bitti Allah’ım.

Köylünün yoksulun, hep hakkını çaldılar,
Hak isteyenleri, yaka paça attılar.
Vatanımda toprağımı bile sattılar,
Devletim perişan, bir haldedir Allah’ım.

Oy zaman hepsi, bak sarılıyor insana,
İşleri bitince dağılıyor her yana.
Sonra çuvaldızı, batırıyor can cana,
Bunlar çivi çakıp, söker oldu Allah’ım.

İktidara gelen, devlet soyma peşinde,
Vatandaş ne yapsın, ekmeğin de işinde.
Derler ki ekmek, bak aslanın içinde,
Bunlara diyecek, söz kalmadı Allah’ım.

Şair Zeki ne dese, ey Rabbim az gelir,
İçerim yanıyor da dışımdan ter gelir.
Garibana su yok, zalime bak su gelir,
Bunların mayası, sütü bozuk Allah’ım.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY