“ALLÂH Zorlamamıştır”

Kimisi dünyayı yaşar, Hak ile ilgilenmez,
Yer, içer, yatar, gezer mana idrak edemez,
Başıboş kuralsızlık, hakikat düşündürmez,
Akıl ruhunu susturur, nefsini reddedemez.

Günah içinde yaşar, bâtılda kullanılır,
Son nefesinde bile bâtılı miras bırakır.
Apaçık korkusuzdur, iman etmek istemez,
Bâtıldır düşünemez, yalnızca inkârcıdır.

Şeytan ile dost olur, nefsiyle birliktedir,
Sermaye tükenince, dünyasını bitirir,
Bazen Hak’tan yanadır, şeytanı bâtıl bilir,
Gerçeğin farkındadır, şahadetler getirir.

İlim, bilim ve hakkı, Rab’binle inkâr etme,
Ayetler masal değil, engellemek isteme,
Ahiret reddedilemez, onu bizzat kabul et,
Her şeyi Rab’bim bilir, sen onu inkâr etme.

Şeytan bile değildi, Hakk’a inanıyordu,
İnandığı bilgiyi, bizlerden gizliyordu,
Akılsız da değildir, ALLÂH(c. c.) ’a da inanır,
Kovulduğu için de Rab ‘den yine de utanır.

Hatta Rab’binden korkmuş, izin bile istemiş,
Tövbesini etmemiş, kibrini yenememiş,
Duygularını değil, aklını kullansaydı,
Düşmezdi bu duruma, bizi kandıramazdı.

Âdem aleyhi selam, yanlışını anlamış,
Tövbesini de etmiş, sonunda bağışlanmış,
ALLÂH(c. c.) zorlamamıştır, inanan inanmıştır,
Tövbe eden etmiştir, aldanan aldanmıştır.

Son nefeste düşmeden, şeytanın tuzağına,
İslâm kucağımızda, koşma bâtıl ağına,
Hakikati tam yaşa, varma çok uzağına,
Dünya garantin değil, ona var kulluğunla.

(2000)