Hani, “Vatan” denildiğinde ağlarmış ya sakalı ağarmış adamlar. Hani ağlarken rütbesinden utanmazmış askerler. Çok değil, bundan yüz sene evvelmiş… Kendi endamına inat, âlem-i İslâmın serencamını yazmış bir nesil.
Bir nesil ki; kalemle, kılıçla, tüfekle, süngüyle, ateşle, mermiyle, kanla, gözyaşıyla, hasretle, umutla, inatla, ısrarla, aşkla ve imanla ‘Vatan’ yazmış Devlet-i Osmanî’nin dört bir yanına. Atları çatlayana kadar dörtnala; toynakların gidemediği yerlere ise yırtık potinleriyle, sonrasına ise yalın ayak gitmiş bu nesil.
İşte bu şiir, bu fedailerin yazılmayan öyküsüdür…
Bu şiir, Edirne’yi tekrar almak için yola çıkmışken, nabzının vuruşuna hakim olamayıp Avrupa içlerine kadar giren; Tuna’ya bakarken tüfeğine yaslanıp türküler yakan fedailerin öyküsüdür…
işleri düşünmekten
Kalabalığın içinde kalabalıktan biri
Gecenin içinde bir yıldız, yitip gitmiş çocukluk gibi
Sevgilimsin,ak dişlerini öpüyorum, aralarında bir mısra gizli
Dün geceki tamamlanmamış sevişmeden
