Allah Var Gam Yok Şiiri - Baki Ortak

Gönlümde. dilimde...
Allah var gam yok...
Diyerek düştüm yola bu gece,
Rüzgârın dilinde bir sır vardı,
Dağların gölgesinde bir nefes gizli,
Toprak, yaradılışın ilk duasını fısıldıyordu.

Ben yürüdükçe dünya susuyor,
Kuşlar bile zikre duruyordu sanki.
Ay, gökyüzüne çerağ olmuş;
Her ışığıyla gönül kapılarımı aralıyordu.

Yol uzun…
Adımlar yorgun ama gönlüm genişti.
Çünkü öğrendim:
Keder, kulun kendi elinden; huzur ise Hakk’ın emanetinden.

Bir adım attım;
Kalbim hafiflemiş.
Bir adım daha attım;
Dünya bir perde gibi incelmiş.
Sonunda anladım ki:
İnsan, kendini bıraktıkça Hak’ka tutunur,
İnsan, kendini susturdukça Hak konuşur.

“Allah var gam yok…” dedim,
Açıldı göğsümdeki bütün karanlık.
Anladım ki gam,
Kulun gönlünde misafir;
Ama Allah, kalpte ebedî bir sultan.

Kâinatın diliyle konuştum o an,
Kum tanesi kadar acımı suya bıraktım.
Deniz aldı, göğe verdi,
Gökyüzü aldı, içime indirdi.
İnsanın yükü böyle azalırmış meğer:
Alana değil verene yakın oldukça…

Bir ses vardı içimde,
Sükûtun içinden süzülen ince bir nida:
“Ey gönül, sen yorulma;
Senin derdini yazan, dermânını da yazar.”

Bu söz içime işledi.
Gözüm yaş, gönlüm ateş doldu.
Ateş yakmadı;
Ateş temizledi.
Her zerrem,
“Yâ Hak!” diyerek yeniden doğdu.

Sonra bir kapı açıldı iç âlemimde;
Kapı mıydı, yoksa ben miydim açılan?
Bilmedim.
Fakat bildiğim tek şey
İçimde artık bir ırmak aktığıydı.
Adı: teslimiyet.
Yönü: sonsuzluk.
Suyu: aşk…

Ben böylece yürüdüm gecenin bağrına,
Her adımda bir sır çözüldü,
Her sırda bir sevda büyüdü.
Ve o sevda bana dedi ki:
“Kul, kendini bulduğunda değil; unutabildiğinde Hakk’a yaklaşır.”

İşte o vakit eğdim başımı,
Düştüm secdeye…
Toprak alnımı tanıdı,
Gökyüzü nefesimi;
Ben ise kendimi tanıdım nihayet.

Ve şiirin sonunda
Anlattım gönlümde yanan o sonsuz ateşi,
O ateşin içinden yükselen o kadim sesi…

“Allah var gam yok!”
Diye yankılandı mısralarım.
Ve bir imza düştü gecenin sinesine,
Sükûtun derinliklerinden yükselerek:

“Allah var gam yok!”
Diye çarptı gönlüme gecenin kapıları;
Her nefesimde bir nur doğdu, bir yük indi omzumdan.
O vakit anladım ki:
Karanlığı yaran ışık, kulun kendi içindeki sırdır aslında.

Ve ben, o sırra başımı koyarken duydum hakikati:
Kul Ortak diye yazılan her mısrada
Konuşan ben değil;
Konuşan, kalbime kadar inen
Hak’tan gelen o sonsuz aşktı…

KUL ORTAK