Allah rahatlık versin, Şiiri - İlhami Şenol

Allah rahatlık versin,
Dünyanın bütün çocukları, bebeleri, yeni doğmuşları, erkenden merhaba diyen prematüreleri.
Yüreği, beyni hala çocuk olan ben gibiler sizleri selamlıyoruz.
Yüreği, beyni bozulmamış, çocuk kalbi, aklı taşıyan olaylara çocukça bakan ben gibileri sizi yanaklarınızdan öpüyoruz.
Yüreği, yaşamı, bütün kirliliklerden ırak, hala bembeyaz yüreklerimizle yaşamaya siz olmaya çabalıyoruz.
Tökezliyoruz, düşüyoruz, çelme yiyoruz.
Ama ayağa hep çocuk gibi kalkıyoruz.
Sizin hiçbir hakkınıza el koymamış, sizin soğukta üşümenize neden olmamış, sizin karşılaşacağınız tüm olumsuzluklara karşı durmuş bizler sizleri kadar seviyoruz ki.
Dünyanın bütün çocukları merhaba.
Evet, sizin yoksulluktan, yoksunluktan heder olmanıza neden olmadık.
Unutma yavrum.
Senin hakkını çalanla, lokmanda gözü olanların, hastalığından yararlanıp, haksız kazanç sağlayanların, seni sevmeye hakkı yoktur.
Sen çocuk duyarlılığınla, sağduyunla onları tanıyorsun, zaten.
Savaşlarda çocukların ölümüne neden olanlarında senin haklarından bahsetmeye hakkı yok, biliyorsun.
Allah rahatlık versin.
Mışıl mışıl uyuyorsun.
Bizler ise kör karanlıklarda seni düşünüyoruz.
Yazarlar, aydınlar, şairler.
Senin şiirini yazmaya çalışıyoruz.
Biliyorum, hepinize yetişemeyecek dürüst, doğru, sevgi dolu, sadece insan diyen büyükleriniz.
Bazılarınız, paylaşmayı öğrenemeyeceksiniz.
Bazılarınıza da sevgiyi yasaklayacaklar.
Evrene tek pencereden bakan, gökyüzleri hiç masmavi olmamış, toprakları duvarlarla çevrili, birileri seni kapkara bir ruhla donatacaklar.
Seni kuşkulu, seni karamsar, güvensiz yetiştirecekler.
Biz yavrum, sana Allah rahatlık versin deme hakkına ne kadar sahibiz bilemiyorum.
Bizde suçluyuz.
Bizde yavrum.
Bizde senin öyle yetişmene seyirci kalarak.
Ama yavrum, hiçbir insan geç kalmış sayılamaz.
Her nefes aslında bir doğumdur.
Tanrının bahşedeceği her nefes.
Hiçbir şey için geç kalınmamıştır.
Evet, sadece bir gün, bir saat, dakika, saniye insan olarak yaşayabilmeyi deneyen.
Yaptıklarını sorgulayan.
Aynaya bakabilen.
Her insan çocuktur hala.
Çocuklar bütün evreni, bırak dünyayı kardeş bildiler.
İsim, iş, renk, dil, din tanımadan.
O barışın simgesi parmaklarını pembe dudaklarına götürerek,
Utandılar.
Sonra el ele dünyayı tek yürek bildiler.
Oynadılar.
Güldüler.
Bir çocuk yere düştüğünde.
Ağladılar.
Sanki kendi dizleri kanamış gibi.
Birileri geldi, önce ellerini ayırdı.
Sonra yüreklerini.
Sonra gözlerini.
Sonra düşmanlıklarla beslediler.
Bunlarla doyurdular.
Büyüttüler.
Kök saldılar topraklarına, yüreklerine.
Kazıdılar.
Dün arkadaşının kanayan dizlerine ağlayan, çocuklar, büyüdüklerinde, diğerlerinin kanayan yüreğine güldüler.
Sana bunları öğrenme diyemeyeceğim çocuğum.
Geleceğini de, varlığını da bu öğretilere bağladılar.
Yoketmekle korkuttular.
İşsizlikle, açlıkla, yoksullukla.
Ama yavrum.
Bütün bunlara direnen, aydınlığı elinde tutan bilime inanan okuyan, çalışan çocuk ruhunun bütün bunlara engel olacağını da unutma.
Allah rahatlık versin, yavrum.
Uyurken, gülümsediğin gibi, yaşamı gülümse kıl, emi.
Dr.İlhami Şenol.