Allah meni daş ele...

Gece gözü,
Göyün üzü,
Qara kalbli adamların,
Qara üzü kimi qara.
Tüğyan eden duyğularım,
Üreyimi yora-yora,
Çalxalayır yene meni.
Men neçiyem, kimem axı?
İnsanammı,canlıyammı?
Çiçeyemmi, yoxsa çayam?
Belke ele qarışqayam?
Tepiklenmiş düzem belke?
Üreyimi söke-söke,
Şumlayıblar şumluq üçün.
Men cücermek istemişem,
İlahinin yaratdığı ağac kimi,
buğda kimi.
Men saxlamaq istemişem,
Terezide öz çekimi.
Özülüme cır deyerek,
calaq-calaq calayıblar.
Allah meni,
ancaq bele bar sayıblar.
Calanmışam,
calağımda döyünübdü yad üreyi.
Adım olub calaq adı,
Tamım dadıb calaq dadı.
Herden-herden pöhrelenib,
O calaqdan ayrılaraq,
İstemişem özüm kimi,
Pöhrelenim, nehrelenim.
Cır deyerek öz kökümden qoparıblar,
Mene olub özge kökü köküm kimi.
Gen düşmüşem öz soyumdan.
Baş açmıram tanrım hele bu oyundan.
İstemirem, istemirem yeke olmaq.
Yekelere tike olmaq.
Yene meni calaq edin öz köküme.
Görmeliyem öz yuxumu,
Dadmalıyam öz qoxumu.
Bu arzuma yetirmesen,
Allah meni boşluq ele,
Daşlıq ele
Ele daş ki,
'Azıx' kimi evi olsun.
Ele daşki,
Alnında daş tarixi
adlanan bir yazı olsun.
Ele daş ki,
son meqamda.
yumruğuyla qaya deşen
merd oğulu,
At oynadan qızı olsun.