Allah Korkusu Ve Kifl (kıssa)

ALLAH KORKUSU VE KİFL (kıssa)

Peygamber Efendimiz (s.a.v) zamanında birisi,
Döneminin en zenginlerinden ve de en irisi.

Başına buyruk olan Kifl diye biri varmış,
Kimselere inanmaz bildiğinden şaşmazmış.

Aklına koyduğunu mutlaka yapmak ister,
Sat(ı)lık olsun olmasın parayla almak ister.

Yine günlerden bir gün gezerken çarşı pazar,
Bir kadın çıka gelir; der ki, değmesin nazar.

O anda karar verir, aklı onda kalmalı;
Ne isterse vererek ondan bir kâm almalı.(*)

Hemen tanır kadını, ihtiyaçlı biriydi;
İstediğin almanın zamanı ve yeriydi.

Altmış dinar uzatıp almasını sağladı,
Ondan bir kâm istedi kadın hemen ağladı!

“Şimdi neden ağladın?” diye sordu kadına,
“Hâlbuki izin versen doyamazdın tadına!”

Kadın der ki: “Bu benim yapmadığım bir amel,
Hem haram hem günah bu, olamaz bana emel.

Günaha razı olmak mutlak benim fakrımdır,(**)
Döktüğüm her damla yaş unutma ki kahrımdır.”

Adam: “Yani sen şimdi Allah’tan korkuyorsun,
Başka değil, Allah’tan korkup mu ağlıyorsun?

Allah’tan korkmaya ben senden daha layığım,
Bundan böyle Allah’a köle ve halayığım.

Haydi, sen git. Verdiğimi geri almayacağım,
Bundan böyle Allah’a asi olmayacağım…”

Böyle kesin söz verdi, adam o gece öldü;
Sabah kapıda yazan, sanki geceyi böldü!

Kapıdaki yazıda: “Allah, Kifl’i affetti;”
Devrin Peygamberine bu durumu vahyetti.

Pir-î Fâni der ki bak; affa bir tövbe yetti,
Vahiy gelene kadar şaşkınlık devam etti.

(*) Kâm: Öpmek, öpücük
(**) Fakr: Fakirlik, darlık, yokluk.

MEHMET ŞAHAN (PİR-Î FÂNİ)
28.02.2021 – İSTANBUL