Allah Kahretsin! Şiiri - Adnan Şahin 2

Sabahın seheriydi,
Şafak vakti uyanmıştım,
Dünyalar güzeli kızımı,
Ve sevdiğim kadınımı,
Sessizce öperek,
İşe yollanmıştım.

Kasabamın tam ortasında,
Çift yönlü kara yolu,
Sabahları gün doğarken,
Tenhadır yolları.
Durağıma gelmiştim ki;
Siyah bir otomobil,
Son hızla geliyordu uzaktan.
Ve minik serçeler
uçuşuyordu,
Bir o yandan,
bir bu yandan,
Asfaltta yiyecek arıyorlardı,
Minnacık mideleri için.
Ve belki de;
Yiyecek bir şeyler
bulur bulmaz,
Yavrularına uçacaklardı.

Birden hızla daldı,
Aralarına otomobil.
Hepsi uçuşmuştu,
can havliyle ama;
İki küçük serçe;
yenik düşmüştü,
Teknolojinin ve
arsızlığın hızına.
Allah kahretsin!
dedim,
Allah kahretsin!
Hemen koşup gittim,
yanlarına,
Biri sırt üstü kalmış,
Ayakları kıpırdıyordu,
Diğeri ise kıpırtısız,
Bir gül gibi;
ortasındaydı asfaltın.
Kenara,
kaldırıma almak,
istedim,
ikisini de.
Bir kamyon;
gürültüyle ve
yine hızla geliyordu,
Önce ben varamazdım,
yanlarına,
Ve öyle bir geçti ki kamyon;
İkisini de,
yapıştırıvermişti asfalta.
İki minik serçeden geriye;
Sadece tüyleri kalmıştı,
Rüzgar nereye isterse,
oraya uçuşan.
Yine Allah kahretsin!
dedim,
Allah kahretsin!

Sabahın seheriydi,
Şafak vakti uyanmıştım,
Bir tek;
ben görmüştüm;
İki minik,
serçenin katlini.
Hiç aklımdan,
çıkmadı o an,
otomobilin camına çarpan,
İki minik yüreğin;
çıkardığı ses.
Ve bir taş gibi;
havadan düşüşleri,
Ve can çekişen;
o ufacık ayacıklar,
Ve asfalta yapışan;
o iki minik yürek.

Ve tahmin ediyorum ki;
otomobilin sahibi de,
Allah kahretsin! demiştir,
Hızla çarpınca serçelere.
İlk önce;
camına bakmıştır ama,
Kirlettiler mi diye.

Ve kamyon şoförü,
Farkında bile olmadı,
Tonlarca ağırlıkta ki,
Kamyonuyla,
İki minik;
serçeyi ezdiğini.

Bense,
diyorum ki şimdi;
Allah kahretsin!
Kendi,
kendisini de.
Eğer;
Bu iki minik,
serçenin ölümü,
Kader ve
ecelden
ibaretse.

5.Kasım.99