Allah'ın kula sevgisi Şiiri - Mehmet Çiftci

Bir savaş meydanında müşrikler mağlup oldu,
Ganimetlerle beraber esirler de alındı.
Bunların içlerinde bir kadın –anne- vardı.
Çocuğunu kaybetmiş arıyordu durmadan.

Hangi çocuğu görse heyecanla bakıyor,
Evladını bulamamak yüreğini yakıyor.
İçinde fırtınalar var ve şimşekler çakıyor.
Kararlıydı bulmaya koşuyor hiç durmadan.

Her gördüğü çocuğu evladı zannederek,
Çeviriyor bakıyor belki budur diyerek,
Ümidi de bitmeye yüz tutuyor giderek,
Bir yukarı bir aşağı koşuyor yorulmadan.

En sonunda yavrusunu bağrına bastı anne,
Savaş kaybedilmişmiş esirlikmiş neyine,
Resulullah bakıyor kadının bu haline,
Annenin se yüreği kaynıyor durulmadan.

Resulullah ashaba kadını göstererek,
Bakın dedi şu kadına ashabına dönerek,
Bu anne yavrusunu yakar mı isteyerek,
Ona bir zarar gelse durur mu üzülmeden.

Allah’ın kula sevgisi kat kat fazla anadan,
Kulunu ateşe atmak ister mi hiç Yaratan,
Ateşini kendi alıp götürür kul buradan,
Elestü de sözümüz var dünyada görülmeden.