Allah’ın emaneti, üzemezsin, üzülmez

-Devre Arkadaşım Tümg. Halis Zafer KOÇ’a-

Neresinden başlasam esrarengiz cihanın
Hacıyatmaz kulları, sezemezsin, sezilmez
Anını anlatmaya, gözü deniz insanın
Kalemin gücü yetmez, yazamazsın, yazılmaz

Gözlerinin bebeği sevgi ile ışıyan
Sevgisiz kaldığında, ruh bedeni üşüyen
Var olmanın kanunu, geninde aşk taşıyan
Karınca bile olsa, ezemezsin, ezilmez

Beynine kopyalasan, ilmin tüm mehazını
Denesen üzerinde, tababet cihazını
Yaratanın bir mührü, sevilenin nazını
Yazık etme ömrüne, çözemezsin, çözülmez

Sevdanın endamından bekliyorsan istikrar
Sözden öte gelerek, özde verilen ikrar
Üzerine basarak diyorum tekrar tekrar
Can bedende durdukça, bozamazsın, bozulmaz

Eline el olmada, Hızır’dan nizamlıysa
Gölgesi sol yanında, mıh gibi devamlıysa
Kırık dökük gönlünü abat eden, gamlıysa
Rahat rahat yatakta, sızamazsın, sızılmaz

Aklın yükünü tutsun, insanlık biliminde
Zerre payın olmasın, canlının ölümünde
Adına can denen şey, mahlûkatın tümünde
Allah’ın emaneti, üzemezsin, üzülmez

Ruhunda garipliğe noktayı koyan eşe
Tebessümü hak eden, yolunda çilekeşe
Gece gündüz demeden, hayat veren güneşe
Delibal’ım sakın haaa, kızamazsın, kızılmaz