Elçinin Elçisiyim Şiiri - Sezai Efiloğlu 2

Rûhumu kodesleyen zindanın bekçisiyim
İmdâdıma yetişen sabrımın pençesiyim
Kimseler ıraklarda dönüşleri çok sürer
Yalnızlığın adamı uzağın bahçesiyim.

Karanlığın sonunda aydınlık kovalarım
Ben dertle doldum taştım dolmuyor kovalarım
Dağlarda yankılanır duymuyor ovalarım
Derdimin sürüngeni kelâmı lehçesiyim

Gitgide yaklaşıyor beklenen o son adım.
Neden ekşidi tuzum kalmadı tadım madım
Unuttum neydi benim adım ile soyadım
Bedenim fânî benim toprağın parçasıyım

Beni koruyan kânun bulunmuyor yasada
Yürüyorum kör topal üç beş kırık kasada
Yedikleri önünde yemediği masada
Üstü kalsın denilen masanın akçesiyim

Gözyaşında güvercin kırık kanatlı kuşum
Rüzgarlarla savrulup ücrâda bulunmuşum
Dertlinin dertleriyle kendimi unutmuşum
Çaput bağlanan dergâh gönüller çarşısıyım.

Cürmüm kadar yer yakardım ben meslekten önce
Seyreylerdim âlemi ha bu kafesten önce
Gelin evinden çıkıp cümle herkesten önce
Damat evine varan gelinin bohçasıyım

Milyonlar ömür almaz ölenlerde can kalmaz
Kıyamet kopar bir gün saray konak han kalmaz
Ayaktan soğur insan damarlarda kan kalmaz
Dört yanından su alan topuğun ökçesiyim

Gökteki bulutları toprak ana sağıyor
Mevsim dışı yağmurlar üzerime yağıyor
Ritim tutmuş rüzgarlar Sezâîye ağlıyor
Allâh yoluna mihmân gönüller çerçisiyim

Vusûlat yakın elbet ama çok zor yolu var
Gelip geçmiş Allahın milyarlarca kulu var
Bu dünyanın sonu var önemli bir konu var
Allâhın elçisi var elçinin elçisiyim..